Een gevaar dat de ziel in wil : essays, brieven en interviews 1965-2002

Andreas Burnier werd als Catharina Irma Dessaur in 1931 in Den Haag geboren en moest op haar elfde, zoals haar joodse ouders, onderduiken op talrijke verschillende adressen.
Een gevaar dat de ziel in wil bevat een ruime selectie van de essays, brieven en interviews van Andreas Burnier van 1965, toen ze als romanschrijfster debuteerde, tot haar onverwacht overlijden in september 2002. In zijn inleiding beschrijft Chris Rutenfrans haar als een bewoner van twee werelden: die van de criminologe prof. Dessaur en van de homoseksuele schrijfster Andreas Burnier. De thema's van haar lezingen en essays zijn homoseksualiteit, feminisme, het euthanasiedebat, reflectie op de wetenschapsbeoefening, vergelijking van oosterse en westerse spiritualiteit en mystiek, bepaling van het joodse levensgevoel en van de plaats van het jodendom tussen de wereldreligies. In de selectie van de brieven die ze in de jaren '80 van vorige eeuw aan haar medewerkers René van Hezewijk en Chris Rutenfrans schreef, vallen o.m.de impressies van haar reizen op naar Oost-Berlijn, Leningrad en Moskou. Boeiend is ook het interview door Ischa Meijer uit 1991.
In Een gevaar dat de ziel in wil manifesteert Andreas Burnier zich als een auteur die de werkelijkheid van de mens niet reduceert tot de harde, empirisch waarneembare en rationeel verklaarbare feiten, maar streeft naar wat ze bij herhaling "spiritua-lisering van de rationaliteit" noemt en openstaat voor symbolen, dromen, mystiek en magie.
Haar visie op de mens treft men in volgende zin uit haar 'Litterair zelfportret' aan: "De mens is voor mij een "gelaagd" wezen in ontwikkeling: een wezen dat op den duur kan terugkeren, in vrijheid en met meer zelfbewustzijn dan wanneer het begon, tot zijn niveau van oorprong".
Andreas Burnier schrijft lucide essays waarin de eigen stellingname altijd duidelijk en onomwonden geformuleerd staat. In haar teksten treft men geen wolligheid, pseudo-diepzinnigheid of het bewaren van een slag om de arm aan. Direct en nuancerend, schrijft ze, zich blootgevend, maar nooit zonder slagkracht, zonder behoefte aan een verpletterend bewijs van het eigen gelijk en altijd met begrip en respect voor wie er een andere zienswijze op nahoudt. [Joris Gerits]