Dubbel Doortje

Boekjes voor jonge kinderen waarin de lichaamsdelen opgesomd worden, zijn er volop. Heel vaak verschijnen ze als kartonboekje met een heel summiere tekst en duidelijke prenten. Het thema spreekt dan ook heel jonge kinderen al aan, wanneer ze hun lichaam en de woorden hiervoor ontdekken. Bij André Sollies Dubbel Doortje kunnen we alleen stellen dat er een heleboel lichaamsdelen in de tekst opgesomd worden, maar verder overstijgt het hele boek qua tekst en illustraties veruit het gemiddelde niveau van deze kartonboekjes. De vierlijnige tekst is op rijm, met een variërend rijmschema. Rechts staat een paginagrote, heel kleurrijke prent die afsteekt tegen de zwarte achtergrond, het zwart van Doortjes donkere slaapkamer. De prenten geven gedeeltelijk weer wat er in het rijm op de linkerpagina staat, maar zijn geen slaafse weergave van bv. alle opgesomde lichaamsdelen. Er is juist ruimte voor heel veel extra fantasie, zoals allerlei voorwerpen of dieren die op de rode pet op Doortjes hoofd geschilderd worden.

Doortje ligt 's avonds in haar bed maar wil nog niet slapen. Ze knipt haar maanlampje aan, en denkt na over alles wat zich op en aan haar lichaam bevindt. Doortje stelt eerst vast dat ze een heleboel dingen aan haar lijf dubbel heeft: twee ellebogen, schouders, handen, maar ook twee soorten darmen, twee kuiten, knieën, oksels en noem maar op. Ze vindt zichzelf een heel bijzonder meisje. Tot ze plots vaststelt dat ze maar één neus heeft, en één kin, één hals, één mond, één achterwerk en één nek, één tong en zelfs één kutje. Doortje is helemaal niet blij met deze ontdekking, ze had van alles liever twee gehad. Misschien is ze toch niet zo bijzonder. Maar dan bedenkt ze, dat er zo ook maar één Doortje is. En deze gedachte laat haar uiteindelijk toch tevreden in slaap vallen. Op de laatste prent gaat het maanlampje uit en zien we in een pikdonkere kamer alleen nog een streepje maanlicht door het donkere raam schijnen. Hoewel het boekje geenszins de gemakkelijke paden bewandelt, en dus wel wat verrast als je een klassiek boekje over lichaamsdelen benoemen verwacht, spreekt het m.i. toch een breed publiek aan, omdat zowel de tekst als de ongelooflijk leuke kleurprenten, zoveel vrolijkheid uitstralen. Op de linkerpagina, boven de tekst krijgen we telkens een kleine illustratie, volledig in zwarte verf gezet. Het lijkt om vlugge penseelkriebels te gaan, maar ook deze illustraties hebben vaak een enorme zegkracht en zijn veel meer dan bladvulsel. Ook met dit boek kan je prima met jonge kinderen het benoemen van je lichaamsdelen oefenen, het gaat juist heel wat verder dan de doorsnee boekjes. Maar daarenboven is het een heel vrolijk en speels boek, in woord én in beeld. [Karin Van Camp]