Cro-Magnon

Het kan tellen als publiekslokker, de vermelding op het omslag van de nieuwe Geeraerts: 'De terugkeer van Vincke en Verstuyft'. Eric Vincke heeft zich teruggetrokken in Zuid-Frankrijk om daar te genieten van zon, zee en een luilekkerleventje dat vooral wordt ingekleurd met de nodige drank en spijs. Zijn vroegere kompaan Freddy Verstuyft komt hem er geregeld voor een korte vakantieperiode gezelschap houden. Dat herinneringen worden opgehaald en af en toe wordt teruggegrepen naar vroegere exploten, die Geeraerts in eerder verschenen romans heeft verteld, ligt voor de hand. Maar er is meer: de lokale commissaris van de Police Judiciaire Louis Blanc doet af en toe een beroep op hun medewerking als er weer eens een louche zaak opgelost dient te worden. En die is er in Cro-Magnon: in een verlaten grot, alleen te bereiken met een touwladder, wordt het onthoofde lijk gevonden van een prof in de neurologie, die voor de behandeling van borstkankergevallen teruggegrepen had naar de zware chemotherapiebehandeling die door een frauderende Zuid-Afrikaanse collega van hem werd gepropageerd. Met de dood van de prof komt een verhaal op gang dat de klassieke Geeraerts-ingrediënten bevat, met wraakneming als hoofdmotief. Vincke en Verstuyft blijven, ondanks de ronkende vermelding op het omslag, in wezen van aan de zijlijn toekijken en treden slechts in beperkte mate handelend op. Voor Geeraerts biedt hun wederoptreden wel de mogelijkheid om af en toe flink van leer te trekken tegen politieke toestanden in Frankrijk (o.m. Chirac krijgt het zwaar te verduren) en in België. Vincke en Verstuyft moeten zo nodig weer eens duidelijk maken wat er fout loopt in dat 'piepkleine landje' met zijn teveel aan ministers en zijn tekort aan daadkracht wanneer het erom gaat de problemen echt aan te pakken. Met zijn gekende aandacht voor details legt Geeraerts de voortgang van het onderzoek naar de moord bloot, tot en met de doofpotoperatie die eraan te pas komt. Cro-Magnon mist m.i. de gedrevenheid van de vroegere Vincke-en-Verstuyft-romans, maar biedt dankzij het vakmanschap van Geeraerts een stevige brok ontspannende lectuur. [Jooris Van Hulle]