De 6de dag

Het is het einde van de vijfde dag. God is moe en gaat zitten. Hij is tevreden over zichzelf. Morgen is er een nieuwe dag. Met een goed humeur ontwaakt God op de zesde dag. Met emmer en schop gaat hij aan de slag om een zandkasteel te bouwen. Maar na wat heen en weer gezeul, bekruipt hem het gevoel dat hij zijn spel graag met iemand wil delen. Er is echter niemand. Hij heeft aan alles gedacht, maar vrienden heeft hij niet. Vervolgens verzint hij allerlei dingen om te doen, maar de eenzaamheid blijft. God mist gezelschap. Vindingrijk als hij is, gaat hij weer aan de slag. Algauw boetseert hij zwarte, witte en bruine vrienden, hij noemt ze: mensjes. Het is een fris idee om God te zien als een kind dat eenzaam is en vriendjes wil maken. Het ontbreken van mystiek wordt vervangen door een menselijk beeld dat heel toegankelijk is en tezelfdertijd prikkelt en warm aanvoelt. Dat de boodschap van naastenliefde en het verlangen naar contact in het hele verhaal doorschemert, mag in geen geval een bezwaar zijn. De tekst is overal fris als de dauw van de nieuwe dag die God maakt. En Schamp vult aan, onderbreekt, maakt zijn verhaal in dat van Mortier. Beide geloven ze in hetzelfde. Namelijk dat creativiteit oude dingen opnieuw kan doen glimmen als nieuw. De prenten zijn overwegend geschilderd, hier en daar opgehoogd met een fotografisch element. Heel speels is dat het boek begint en dan weer stilvalt. Als de trailer voor een film. Even een proefje voor het grote werk lijkt het. Want eigenlijk is alles er al op de vijfde dag, enkel de mens ontbreekt. De zesde dag dient om dat gemis te lokaliseren en het vervolgens in te vullen, te creëren als het ware. Hoewel het boek op portretwijze gebonden is, is het gedrukt op landschapswijze. Je moet het boek dus draaien en van je weg bladeren als je het wil lezen. Dit werkt een tikkeltje tegendraads. De lay-out is sober en verzorgd. De kleine illustraties bij de tekst maken het helemaal af. Een pluim voor dit originele boek en voor De Eenhoorn die zoveel talent kon bundelen!