Vreemde vogels
Suzanne van der Horst
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Houtekiet, 2008 |
MAGAZIJN : NON-FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : 395.42 WELL |
31/12/2009
Op 11 mei 2006 trok een jongeman met een geweer door de binnenstad van Antwerpen en richtte er een bloedbad aan. Suzanne Van Well is de oma van Luna, het kleine meisje dat die dag werd vermoord. Na het onbegrip over zo veel zinloos geweld, de confrontatie met de pijn van het verlies, de verontwaardiging over de samenleving en het proces van de dader, probeert de schrijfster in dit boek in het reine te komen met haar emoties en haar talloze vragen die zo lang onbeantwoord bleven. Wat die dag plaatsvond, zette veel mensen aan het denken over enkele samenlevingsproblemen. Door dit dagboek te schrijven in de vorm van brieven aan Hans Van Themsche, die evenwel nooit werden verzonden, slaagt de auteur er uiteindelijk in haar pijn en woede te relativeren. Al schrijvend groeit bij haar het inzicht dat er op die bewuste dag vier families levenslang werden gekwetst door de daad van een ontspoorde jongen: de familie van de dader, die van de zwaargewonde Songül Koç, die van Oulematou N'Douye en die van de auteur. Dankzij een genadeloze zelfanalyse en haar inlevingsvermogen m.b.t. het leed van de andere slachtoffers, brengen haar vragen het ultieme onrecht aan het licht. Waarom wordt er twee jaar na de feiten in de media nog steeds naar deze zaak verwezen als 'de moord op Luna'? Waarom werd Luna een symbool? Als blank kind was zij zeker niet het doelwit van de dader, veeleer het 'toevallige' slachtoffer. Het waren de twee andere slachtoffers, beide allochtonen, die door de dader werden geviseerd. Spreekt alleen de dood van een 'raszuiver' kind nog aan in onze samenleving?
Door de ongekunsteldheid en directheid van Van Wells emoties, die zij op treffende en schrijnende wijze in woorden weet te vatten, is de toonzetting in de brieven van een haast poëtische kracht. De eerste brief aan Van Themsche is gedateerd op 3 juli 2007, en begint als volgt: "Hans, ik wil de volgende weken, weken die zwanger zijn van het proces dat eraan staat te komen, mijn overpeinzingen met je delen. [...] Omdat ik door ze op te schrijven, er rustiger kan over nadenken. En omdat ik vermoed dat jij ook over dingen nadenkt, je overtuigingen hebt."
Hans is een beklijvende monoloog, die aantoont dat emoties sterk, onverwacht, en soms pijnlijk en mooi tegelijk zijn. [Staf Schoeters]
T. van Oirschot-Sparla
Het werd internationaal nieuws in 2006: een achttienjarige jongen schoot in koele bloede midden in Antwerpen een jonge buitenlandse vrouw en het kleine Vlaamse meisje, dat ze bij zich had, dood. Hij verwondde ook nog een andere buitenlandse vrouw heel ernstig. De motieven waren racistisch. De oma van het kleine meisje vertelt in haar dagboek uit de periode daarna over het verschrikkelijke verdriet, dat door deze daad over vier gezinnen kwam. Daarbij noemt zij niet als laatste de ouders van de dader. Langzamerhand gaat het schrijven over dit onvoorstelbare over in het schrijven van brieven aan de jonge moordenaar, waarin zij hem tracht te doorgronden. Brieven, die ze overigens nooit verstuurd heeft en het lijkt dat deze brieven versturen ook geen zin gehad zouden hebben, want ze zijn nogal filosofisch. Ze gaan over politiek, de Vlaamse beweging, over wat racisme eigenlijk is, over het opvoeden, het denken en onwetende van jongeren. Over de angstaanjagende onverschilligheid en oppervlakkigheid, waardoor racisme meer kansen krijgt. Misschien wel een boek om samen met jongeren te bespreken en antwoorden op alle door de auteur gestelde vragen te vinden.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.