De steen van Gaëldenn

Ik heb het me ooit eens door een stripverkoper laten vertellen: "Piratenstrips doen het net als westerns wat verkoop betreft altijd goed. Jongens worden mannen maar blijven gefascineerd door archetypes als de piraat of de cowboy". In de Wolfsprent van november 2007 boog collega-recensent Wilfried Poelmans zich in een boeiend artikel al over het grote aantal piratenstrips, en met 'Drakenbloed' lijkt het aanbod nog te groeien voor de liefhebbers van 'skull and bones'. Bij de eerste indruk herkennen we inderdaad de klassieke ingrediënten van het piratengenre: een kreupele, langbaardige kapitein, een erg diverse bemanning, een immense schat van een illustere piraat en een schatkaart. Maar daar blijft het niet bij. Al vlug maken we nl. ook kennis met Bretoense legenden over de Korrigans, de werelden van Sidh en het bestaan van elfen, en belanden we dus in een fantasy-piratenverhaal. Kapitein Hannibal Meriadec ronselt een bemanning om een gigantische schat te veroveren. Hij steelt de kaart van de werelden van Sidh en chanteert een elf om hem te helpen. De kaart is enkel te lezen met een stenen ring die vervaardigd werd door een vroegere leerling van Merlijn en wordt heel streng bewaakt. Tussendoor krijgen we enkele flashbacks over het verleden van de kapitein en iets uitgebreidere passages over een aantal verklarende legendes. Deze eerste twee delen lezen als een trein, en dat kan twee verklaringen hebben. Ofwel is het verhaal zo boeiend geschreven dat je weggezogen wordt, ofwel heeft het eigenlijk behoorlijk weinig om het lijf en primeert de actie. Helaas is het tweede het geval. De magere verhaallijn heeft een aantal charmante elementen en mixt clichés uit de Bretoense legenden met piratenvocabularium, maar moet het vooral hebben van wat krampachtige erotiek en humor en vooral veel spectaculaire actie. Enkel de evoluerende visie op de kapitein en zijn verleden werpt wat gewicht in de schaal. Het samengeraapte verhaal en de eendimensionele personages zijn misschien wat simpel, maar veel aan deze reeks wordt goedgemaakt door het gezamenlijke tekenwerk van de heren Istin en Michel en de inkleuring van mevrouw Cordurié. De semirealistische portretten worden afgewisseld met mooie, grote scènes, en een vlot variërende kadrering getuigt van inzicht en efficiëntie. De kleuren zijn warm en contrastrijk en accentueren een flashback of verklarende passage. De covertekeningen met de hulp van 'Legende van de Ronde Tafel'-inkleurder Aleksi Briclot zijn schitterend en overtreffen zelfs het heel gedegen tekenwerk in de strips zelf. Er zijn heel wat verhaallijnen die nog flink wat uitleg behoeven na het lezen van dit tweede deel. Benieuwd of deze, samen met de reekstitel, allemaal zullen worden verklaard in slotdeel drie. Of azen de bijdehante auteurs misschien op een vervolg van deze trilogie? [Stefaan Froyman]