Kinderen van de Adelaar

Toen Na het licht in 2003 verscheen, diende het zich aan als een afgerond verhaal. Uiteindelijk werd het boek het eerste deel van een trilogie, en werd het in een nieuwe uitgave De cycloop gedoopt (2008). De boeken vertellen de belevenissen van Boran en zijn moeder Nalea, die zich staande proberen te houden tijdens de lange zomer die volgt op een wereldwijde kernramp. Het eerste deel eindigt hoopvol. Na een meeslepende strijd om benzine en water, vinden Boran, Nalea, Borans bloedbroeder Mattia en hun vrienden immers rust in Westereind, waar de basis wordt gelegd voor een nieuwe beschaving. In het tweede deel De nieuwe veroveraars (Gottmer, 2008) is Oceanië het doel van de avonturentocht. Boran en Mattia krijgen dan te maken met allerlei gevaren op zee, maar ook met verraad en rivaliserende benden in wat overschiet van New York.
De apotheose van de reeks, Kinderen van de adelaar, is het best te genieten zonder deel twee, dat een overgangsboek is, te hebben gelezen. De vragen die open bleven na De nieuwe veroveraars krijgen hier echter wel een verrassend antwoord.

Voor wie niet de moeite nam de vorige delen te lezen, is er een kort overzicht van wat voorafging voorzien. Met Mattia in de cel laten de weinige overlevenden New York achter zich. Ze varen in de richting van het Panamakanaal om het continent over te steken, maar een nietsontziende orkaan gooit het schip op de rotsen. Enkel Boran, Mattia, Aura en de kapitein worden gered. Ze krijgen een trein ter beschikking met een vijf man sterk privéleger, dat onder leiding staat van wat later een geavanceerde robot blijkt. Daarmee kunnen ze naar de westkust sporen. In wat overblijft van de Verenigde Staten, komen de vrienden in contact met groepen overlevenden. Ergens heeft een soort christendom zich staande weten te houden, met als afgod een houten Christusbeeld, dat moet worden heroverd uit de handen van een bende heiligschenners. Tijdens de achtervolging in 'Mad Max'-stijl ? Johan Vandevelde is scenarist ? wordt geen mensenleven gespaard. Enkele dagen later stoten ze op de Ku Klux Klan, die niet langer focust op zwarten, maar haat koestert tegen de robotmens. De dorpswoede keert zich tegen hun humanoïde vriend. Aan het einde van het verhaal zijn het de indianen die meer dan alle andere groepen in staat blijken de nieuwe uitdagingen en dreigingen het hoofd te bieden. Boran en zijn vrienden bereiken de westkust, maar hoe moet het nu verder?

In dit spannende avontuur is er gelukkig geen sprake van gratuit geweld. De spanning schuilt vooral in vragen als: halen de helden de overkant van de brug? Wie of wat wacht hen op aan de andere kant? Wordt de robotvriend gered? De plot zit goed. De personages zijn kinderen met lef.

De spanning maakt de clichématige moraal ? oost west, thuis best ? enigszins goed. Het nieuwe Utopia is niet het verre Oceanië maar ligt thuis, in Westereind. De schrijver heeft nog een andere boodschap: begraaf de cultuurverschillen, want daar ligt de bron van het kwaad. [Walter Schoonbaert]