Offer in de Andes

Met Offer in de Andes schreef Patrick Lagrou alweer het zesde boek in zijn 'Dolfijnenkind'-reeks. In Het dolfijnenkind (1992) maakten we voor het eerst kennis met Marijn, een jongen die dankzij speciale gaven met dolfijnen kan communiceren. De mengeling van spanning en sensatie, gekruid met magisch-realistische elementen sloeg aan bij het jonge publiek. Vorig jaar verscheen het vijfde deel Verdwenen in de Sargassozee en werden de vier voorgangers in een volledig nieuwe lay-out heruitgegeven. Lagrou beloofde toen om ieder jaar een nieuw deeltje aan de reeks toe te voegen. Offer in de Andes opent met twee onderhoudend geschreven fictieve hoofdstukken waarin menselijke offers aan goden gebracht worden. Vervolgens verschuift het perspectief naar Long Island, de thuisbasis van hoofdpersonage Marijn. Dolfijn Derby verdwenen, Talitha op bezoek bij haar vader, Marijns ouders een maand naar Europa,... het is niet bepaald de vakantie waarvan Marijn gedroomd had. Als de avontuurlijke tiener verneemt dat z'n goede vriend Bob Stephenson rituele Incavoorwerpen opduikt uit het Titicacameer in Bolivia, vertrekt hij meteen op reis. Al snel merkt onze dappere held dat hij achtervolgd wordt. Een confrontatie met een wraakzuchtige misdadiger uit het verleden blijft niet uit.

Een parallelle verhaallijn beschrijft de beslommeringen van vulkanoloog Diego de las Vegas die de in werking getreden vulkaan Tungurahua onderzoekt. Zijn vooropgestelde evacuatieplan wordt door cocaïnebaron en malafide hoteleigenaar Miraflores gedwarsboomd: de vulkaan levert vooralsnog geen noemenswaardige problemen, en de horden nieuwsgierige ramptoeristen brengen geld in het laatje. De twee verhaallijnen vloeien in elkaar over als Miraflores beslist om een inderhaast opgedoken gemaskerde Talitha -- als afstammelinge van de laatste Inca-keizer -- aan de goden van de vulkaan te offeren. Bij uitzondering levert dit enkele sensationele scènes op, waarbij de spanning helaas te snel gekelderd wordt door de belofte van een goede afloop. Het verhaalgegeven boet zo sterk aan geloofwaardigheid en realisme in. Hoewel, voor het eerst werkt Lagrou niet naar een onverdeeld happy end toe: Marijn slaagt er weliswaar in de misdadigers te overmeesteren, maar de gemaskerde schone blijkt niet Talitha te zijn. Aan het einde van de roman is Marijns boezemvriendin nog steeds spoorloos, wat meteen een indicatie voor een zevende deel aangeeft.

Dit zesde deel heeft overigens nog een aantal vernieuwingen in petto: zo besteedt Lagrou meer aandacht aan de (Zuid-Amerikaanse) couleur locale, wat het boek vanuit cultuur-historisch standpunt interessanter maakt. Literair gezien blijft het verhaal echter aan de oppervlakte: de wat flauwe woordspelingen blijven beperkt, maar fouten tegen de congruentie, zinnen met ontbrekende woorden en enkele ergerlijke typefouten zouden bij een grondigere eindredactie vermeden kunnen worden. Ook de vrij losse structuur, waarbij de verschillende verhaallijnen te snel afgewisseld worden, creëert bruuske overgangen en een weinig solide geheel. Offer in de Andes bevat enkele stilistische vernieuwingen, al blijkt niet iedere verandering ook een echte verbetering... [Jürgen Peeters]