Kolderliedjes

Kolderliedjes bundelt 28 liedjes die Toon Hermans in 1958 in zijn tweede onemanshow aan het publiek voorstelde. De auteur noemde ze zelf "flauwekulliedjes". Het zijn rijmelarijtjes waarin Hermans speelt met klanken. Sommige lijken op Frans, Engels, Italiaans of Spaans, maar als je goed luistert, hoor je het Nederlands erin. Op de bijgeleverde cd worden de strofen vaak twee keer gezongen, de tweede keer sneller, waardoor ze Nederlandser gaan klinken zoals in 'Et tu un plat qui couc madame' of 'Moetsja kie soup'. Door dit soort spielereitjes neemt Hermans de lezer geregeld bij de neus. In andere versjes speelt de auteur niet zozeer met klank, maar wel met de betekenis van woorden of uitdrukkingen: zo is ieneke mieneke mop aan haar lange neus gekomen omdat ze haar zo vaak bij de neus hebben genomen. Elders maakt hij nieuwe samenstellingen als "ijssitu" en "glaasitu", of nonsensikale combinaties als "ik zing een perzikpit". Spitsvondig zijn de versjes zelden (daarin verschillen ze van de kolderversjes van bv. Joke van Leeuwen), maar je wordt er wel vrolijk van. In een paar liedjes raakt het kolderieke helemaal op de achtergrond: ze gaan over het mannetje uit de maan, een koe met vlekken, sneeuwvlokken of regen.
Kolderliedjes zou geen Hermans-boekje zijn als het geen boodschap zou bevatten. Zo wil Hermans dat we het mooie in het gewone zien: in elke regendruppel zit een stukje zon. Verder roept hij op om te zingen, ook al heeft het niets te betekenen: ook het gezang van de vogels heeft geen betekenis, en toch klinkt het mooi.
Op de illustraties zie je vooral grappige mannetjes en (soms blote) vrouwtjes die complexloos over het blad huppelen. Daardoor passen ze perfect bij de kolder uit de versjes. In het boekje steekt een losse bijlage met de bladmuziek en een cd. De muziek is overwegend traag, je wordt er eerder nostalgisch dan vrolijk van. De liedjes klinken alsof een (groot)vader ze zingt voor het slapengaan. Maar er zijn ook uitzonderingen, zoals het vrolijke 'picolo-mia' ("contrabassie koessa/ konnerniepakke contrabas") of het slotliedje 'paraplu, parachute, parasol', waarvan de laatste regel nog eens verwoordt waar het in dit boekje om gaat: "zomaar een liedje voor de lol". [Jan Van Coillie]