De rozentuin

In de relevante inleiding van Paul Van Geest bij dit boek lezen we dat er drie periodes kunnen worden onderscheiden in het leven van Thomas a Kempis (ca. 1379-1472). In een eerste periode schrijft hij zijn bekende Imitatio Christi zelf met de hand. De eerste vier traktaatjes uit het boek werden na de uitvinding van de boekdrukkunst meer dan 5000 maal gedrukt in meer dan honderd verschillende talen. Klaarblijkelijk wist Thomas een gevoelige snaar te raken bij een groot aantal mensen die hun leven, lijden en dood betekenis wilden geven door het licht van Christus erop te laten schijnen.

In zijn derde periode, na 1456, schrijft hij zijn Hortulus Rosarum, waarin Christus wordt voorgesteld als iemand in wie god zelf de lotsbestemming van de mens aanvaardt, ook wanneer dat een tragisch en meedogenloos lot is. God neemt deel aan het menselijk lijden, waardoor mensen een diepe kracht ervaren.

In 18 korte hoofdstukjes wil Thomas a Kempis de lezer helpen om zijn uiterlijke levensordening in overeenstemming te brengen met een innerlijk evenwicht. Net als vele tijdsgenoten stelt hij God voor als strenge rechter. Later focust hij op het verlangen naar god, en op de liefde ('caritas') als hoogste macht en diepste fundament van het leven en de vervulling van de mens op aarde.

Net als Imitatio Christi is ook deze Hortulus Rosarum één grote belijdenis van het geloof in een god op wie de mens zijn hoogste verlangen richt, ook wanneer dat verlangen per definitie onvervuld blijft. De tekst werd schitterend vertaald, met als resultaat een boekje dat gekoesterd zal worden door iedereen die de beschreven deugden wil beoefenen. De lezer die niet vertrouwd is met A Kempis' werk dient wel rekening te houden met een godsbeeld en een geloofstaal die teruggaan tot de 15e eeuw. [Jan Scheers]