Het fort van zand

De bespreking van het vorige deel uit de reeks ‘Aquablue’ sloot af met de zin: ‘De toekomst van deze eens zo geroemde reeks hangt aan een zijden draadje’. Na het lezen van het elfde en afsluitende deel van de vierde cyclus, Het fort van zand, wordt duidelijk dat het zijden draadje het niet heeft gehouden. De aanzet van het verhaal was al wat ongelukkig, maar de verdere uitwerking en ontknoping zakken weg tot een bedenkelijk niveau.
Op het einde van het vorige deel bevond het hoofdpersonage Nao zich in een bijzonder vervelende situatie. Door een misverstand belandde hij tussen de kaken van de spinnenkoningin Marachna. Nu zien we pas wat voor gruwel deze kus heeft aangericht: Nao is van spierenbundel veranderd in een hoopje knoken zonder ziel. Als bij wonder vindt een patrouille van een verzetsbeweging hem terug in de woestijn en neemt hem mee naar hun kamp. De priester van de rebellen, die ooit zelf nog door Nao het leven werd gered, probeert op zijn beurt Nao te bevrijden van de vloek van de koningin. Ondertussen krijgen de vrienden van Nao een audiëntie bij de tiran Salmir Nassül en proberen ze hem te overtuigen om met hun ruimteschip Stromboli op zoek te gaan naar hun vriend. Al snel blijkt dat niet meer nodig, want de troepen van Marachna overrompelen het rijk van Nassül en de vrienden kunnen op het nippertje met de tiran ontsnappen. Als bij toeval duiken de coördinaten op van het kasteel van zand en komen ze via een rooksignaal bij Nao terecht. Enkele ogenblikken later knalt de champagne en wordt er innig omhelsd. Maar het web van Marachna blijkt sterker dan de Stromboli en iedereen wordt terug gevangen genomen. Als finale wekt Marachna haar geliefde tot leven, vermoordt de geliefde zijn ontaarde minnares, stort het kasteel in en kunnen Nao en zijn vrienden ontsnappen.
Het verhaal is een opeenstapeling van toevalligheden en het vlakke verhaal kan nergens echt boeien. Zelfs de actie en de humor inspireren niet. De magische elementen, het rauwe geweld en de horrorbeelden moeten dat gebrek verdoezelen. De teloorgang zet zich ook voor een stuk door in de tekeningen en de inkleuring. De knokige Nao is nauwelijks herkenbaar en grenst aan het parodiërende. De decors zijn soms verzorgd, soms eentonig. Het fluorescerende groen wisselt de blauwe hoofdkleur af waardoor je je in een psychedelische kerker waant. Zelfs het grapje dat Cybot heel verbeten reageert op de ontluikende en verboden liefde tussen Nao en de onderzoekster Chiara, komt gemaakt over.
‘Aquablue’ is de laatste vier delen helaas geëvolueerd naar een banale B-reeks die enkel nog bestaat bij de gratie van de verstokte verzamelaars of liefhebbers van kort, eenvoudig vertier. [Stefaan Froyman]