Mejuffrouw Muis krijgt muisjes

Mejuffrouw Muis krijgt muisjes, het vijfde boek over Mejuffrouw Muis, zet het relaas van haar leven voort. Samen met de dokter, die ze in Mejuffrouw Muis in het ziekenhuis ontmoette, verwacht ze een kleintje. Hun wensen lopen uiteen: de ene wil een jongen, de ander een meisje, de ene wil een ledikant, de ander een wiegje. Ook Lucebert, het hondje, heeft zo zijn eigen idee: hij pleit voor een mand, en vindt de namen die moeder muis en vader muis bedenken maar niets. Na lang wachten heeft Mejuffrouw Muis echter 'niet één muisje gekregen, maar negen!' Zo lost het probleem zichzelf op en krijgen mamamuis, papamuis en de hond allemaal hun zin.
De eenvoudige tekst schetst de herkenbare beleving van een zwangerschap. Het auteursduo kiest daarbij niet voor het perspectief van een broertje of zusje, zoals bij prentenboeken rond dit thema vaak het geval is. De tekst wordt op rijm gezet, wat nu en dan voor manke zinnen zorgt, zodat de tekst niet lekker bekt.
Wie niet met de reeks vertrouwd is, moet bij de eerste lezing wat gaten vullen: waarom heeft de dokter zo veel zeggenschap? En wie is Lucebert? Gelukkig vullen de illustraties deze leemtes in. Waar het verhaal wat gewoontjes voortkabbelt, brengen de kleurrijke tekeningen poëzie en humor. Illustratrice Marije Tolman, die hoge ogen gooide met het woordloze prentenboek De boomhut, schept een tedere en tegelijk verrassende wereld. De dokter maait hartjes in het lange gras, over het behangpapier huppelen gestempelde schapen, een muizenstaart wordt kapstok, ooievaars brengen allerlei dieren aan... De grappige schutbladen lijken een kruising tussen modeschetsen en een boek voor aanstaande moeders. Muis puft in een tijgerpakje, kotst een emmer vol, laat een kopje balanceren op haar dikke buik, vreet zich te pletter en probeert hopeloos zelf haar veters te strikken.
Voor de Vlaamse (jonge) lezer gaan enkele 'cultuurgebonden' verwijzingen verloren: de dubbele betekenis van muisjes, het herkenbare logo van de muisjesproducent bij uitstek, de voorbereidingen voor een thuisbevalling... Met zijn intertekstuele knipoogjes lijkt dit boekje eerder gericht op (aanstaande) ouders, dan op het kind. Dat Lucebert namen wil als Vasalis, Schmidt of Achterberg is uiteraard niet toevallig. En lijkt de boomhut voor de flinke zoon niet erg op die uit het gelijknamige boek? De mooie uitgave met linnen rug lijkt deze visie te bevestigen en maakt het boek uitstekend geschikt als geboortegeschenk.
Met Mejuffrouw Muis krijgt muisjes krijgen we alweer een prentenboek waarin de tekst niet aan het beeld kan tippen. De illustraties nodigen uit om meermaals terug te bladeren, de haperende tekst vraagt er bijna om zelf een verhaal te verzinnen. Is het toeval dat woordeloze prentenboeken de laatste jaren opgang lijken te maken? [Frauke Pauwels]