Vampierenbruid

Vampierenbruid volgt in de hype van vampiers en andere monsterlijke personages. In deze trend worden deze wezens niet als (pure) slechteriken geportretteerd, maar spelen ze een belangrijke rol, die de lezer inzicht biedt in hun leven en problemen. Meestal volgen deze boeken een lid van zo’n ‘anders-menselijke’ gemeenschap, die er moeite mee heeft zich net met zijn lot te verzoenen en zich in de normen van zijn eigen niche te schikken. In Vampierenbruid worden verschillende personages gevolgd, maar bijvoorbeeld Bob sluit helemaal hierbij aan: hij staat op het punt om zeventien te worden, waarbij hij ingewijd zal worden in het echte vampierenbestaan. Daar komt natuurlijk een bloederig dieet bij kijken, waar hij zich aanvankelijk allesbehalve in kan schikken.
Hilde E. Gerard presenteert haar lezers duidelijk een meer Belgisch/Nederlandse setting dan Stephanie Meyer in ‘Twilight’ : hier gaan de jongeren gewoon met de fiets naar school, zonder luxueuze wagens of snelle brommers. Daarnaast worden anders dan in ‘Twilight’ ook demonen en engelen in het verhaal betrokken. De kaft laat echter toch een overduidelijke overeenkomst zien: de typische zwart-wit-rood kleurcombinatie springt ook hier dadelijk in het oog.
Het verhaal loopt over zeven dagen en de hoofdstukindeling is een weerspiegeling hiervan. Binnen die dagopdeling zijn er verschillende kortere hoofdstukken waarbij we telkens andere personages vanuit het ik-vertelstandpunt volgen. Als je niet dadelijk doorhebt dat de zwart-grijze silhouetten naast de titels verwijzen naar het personage vanuit wiens perspectief verteld wordt, kan deze techniek bij lezers ergernis opwekken, doordat ze dan telkens weer moeten gaan uitzoeken over wie het nu eigenlijk gaat.
De achterflap geeft aan dat het boek bedoeld is voor twaalfjarigen. De personages in het boek zijn echter rond de zeventien jaar, en bovendien komen de dialogen die ze voeren,vaak nogal ongeloofwaardig over. Welke zeventienjarige neemt er bijvoorbeeld de woorden ‘die gore ouwe kerel’ in de mond wanneer hij het heeft over zijn tien jaar oudere broer? Gerard is naast schrijfster ook leerkracht en die schoolse benadering, waarin haar standpunt als leerkracht doorschemert, merk je in het verhaal, bijvoorbeeld bij de fragmenten over het groepswerk. Anderzijds komen er dan onverwacht net ook weer expliciete seksuele situaties aan bod, bijvoorbeeld een uitspraak van mevrouw Gerinck, die leerkracht is: ‘Aan de zijkant van mijn hals zit een lichte vlek, als een verre herinnering aan wilde en onbevredigende seks met een heel erg foute vent.’
De auteur gebruikt veel adjectieven en probeert af en toe te moeilijke woorden in haar dialogen te gebruiken, wat gezochte combinaties oplevert, zoals: een leerkracht ‘voor het vijfde jaar op rij degusteren’. Ook struikelt de lezer over combinaties als ‘nagelwitte’ tanden. Fouten in de logica doorzag de uitgever niet: ’Ik had toch schoenen aan? Moet haast wel want mijn voeten zijn koud.’
De discrepantie tussen de taal en de leeftijd van de personages alsook de doelgroep en de fouten zorgen voor een slordige en ongeloofwaardige indruk, waardoor het boek bezwaarlijk als kwaliteit te bestempelen valt. [Thomas Smets]