Billy Buitenkind

Als illustratrice wist Lucy Elliott zich al meermaals te bewijzen. Op vraag van uitgeverij De Eenhoorn waagde Elliott zich nu ook aan het toetsenbord. Het resultaat is Billy Buitenkind, een sfeervol prentenboek dat heel wat thema’s aansnijdt, maar vooral weinig afwerkt. Elliott is duidelijk nog zoekende als schrijfster, als illustratrice komt ze sterker uit de verf.
Billy’s ouders zijn gescheiden. De ene week woont ze bij haar vader in de stad, de andere week bij haar moeder aan zee. Als het aan haar moeder ligt, moet Billy altijd binnen blijven. Daar voelt Billy niets voor. Boven op het dak heeft ze haar eigen buitenplekje gemaakt. Als een meeuw op een dag een schelp pikt en neerlegt op het balkon aan de overkant, leert ze Mats, de lichtmatroos, kennen. Mats woont alleen. Er lijkt niemand voor hem te zorgen. Hij hoort bij niemand. Of toch? De zee bewaart Mats' geheim, maar Billy weet het te ontsluieren.
Billy Buitenkindis een prentenboek dat je beslist meermaals moet lezen. Bij een eerste lectuur blijven nog heel wat vraagtekens hangen: Waarom wordt Billy ‘Buitenbeentje’ genoemd? Waarom krijgt Billy een schelp van haar vader als het haar moeder is die aan de zee woont? Waarom is Mats niet meteen teruggekeerd naar zijn thuis? De vragen die uitnodigen om het boek opnieuw te lezen blijven echter onbeantwoord, waardoor je als lezer afhaakt. Billy’s ouders zijn gescheiden, maar dit draagt op zich niets bij tot het verhaal. Er wordt de indruk gewekt dat Billy misschien wel wat meer voelt voor Mats, maar ook dat blijft aan de oppervlakte. Ook de titel van het boek lijkt de inhoud niet te dekken. Het gaat om Billy, maar niet zozeer over Billy ‘het buitenkind’. Waarover gaat dit boek dan eigenlijk?
De tekst geeft een poëtische indruk door de korte zinnen, herhalingen en toevoegingen. De zinnen zijn gekauwd en herkauwd. De toon staat in contrast met de meer spreektalige, spontane opmerkingen die in potlood, met een pijltje, geschreven staan bij de detailtekeningen rondom de tekst. Hier is Billy aan het woord: ‘de sloep — ’t was er wel eentje zonder motor (jammer)’. De kleine zijsprongetjes zijn vaak grappig, herkenbaar en doorbreken de wat strakke toon van de hoofdtekst.
De positionering van de tekst tegenover de illustraties gebeurt op elke pagina op dezelfde manier. Op de ene bladzijde staat de tekst, al dan niet geflankeerd door een klein tekeningetje met commentaar. De andere bladzijde is volledig voorbehouden voor Elliotts illustraties, twaalf platen op A4-formaat. De illustraties trekken terecht de volle aandacht. Elliott heeft heel wat technieken gecombineerd: collage, verf, potlood, stempels. Ze trekt hier, net zoals bij de tekst, heel wat registers open, maar dat resulteert hier in sprankelende, sfeervolle schilderijtjes.
Desondanks laat het boek je achter met een onvoldaan gevoel. Er zijn te veel vraagtekens, te veel thema’s. Elliott stelt zich op de website van uitgeverij Abimo voor als illustrator en besluit met volgende woorden: ‘Ik denk dat ik alweer zin heb om mijn toetsenbord te ruilen voor een potlood’. Dit bewijst maar weer eens dat zelfkennis het begin is van alle wijsheid. [Brenda Froyen]