Findus gaat verhuizen

Al 25 jaar beleven de oude boer Pettson en zijn kat Findus huiselijke avonturen in de bekende boeken van Sven Nordqvist. Het was al tien jaar geleden dat er nog een echt nieuw verhaal in de reeks verscheen — al bleef het duo ondertussen wel alomtegenwoordig in films, computerspellen, kookboeken en dergelijke. Met Findus gaat verhuizen bewijst Nordqvist dat er desondanks nog altijd geen sleet zit op de formule.
Het boek opent met een vredige afbeelding van een typisch Zweeds, roodgeschilderd boerderijtje, verzonken in het groen, onder een vage sluier van ochtendnevel, in het zachte licht van de eerste zonnestralen. Een schril contrast met de tweede bladzijde: een hyperkinetische Findus stuitert in vijfvoud door de kamer, tot grote frustratie van Pettson, die wanhopig een kussen om zijn roodaangelopen hoofd klemt. Het is immers nog maar vier uur in de ochtend!
Pettson stelt Findus voor de keuze: stoppen met op het bed te springen, of verhuizen. En de titel zegt het al: Findus gaat verhuizen. Pettson timmert een oud buitentoilet om tot een huisje voor zijn kat, zodat die in alle vroegte ongestoord zijn ochtendgymnastiek kan doen.
Dezelfde avond al beseft Pettson dat hij zijn kat mist. Stiekem heeft hij zelfs heimwee naar het gebonk op het bed… Findus daarentegen vermaakt zich opperbest in zijn nieuwe huis en lijkt Pettson al min of meer vergeten te zijn. De daaropvolgende dagen legt Pettson zich met pijn in het hart neer bij de nieuwe toestand, maar geleidelijk aan krijgt Findus het nu steeds moeilijker. Hij blijft langer bij Pettson rondhangen dan strikt noodzakelijk is en bedenkt uitvluchten om ‘s avonds niet naar zijn eigen huisje te hoeven. Uiteindelijk doorziet Pettson de situatie en weet hij hem naar zijn hand te zetten: voortaan mag Findus weer in zijn slaapkamer slapen, maar alleen als hij belooft pas vanaf zeven uur ’s ochtends op het bed te springen.
De manier waarop Nordqvist de relatie tussen Pettson en Findus beschrijft, doet denken aan de relatie tussen een wijze, maar menselijke vader en een eigenzinnig kind met een klein hartje. De psychologie van de personages is verrassend goed uitgewerkt en ook kinderen zullen zich in de tegenstrijdige gevoelens van de hoofdpersonages herkennen. Want wie heeft het nooit meegemaakt dat zijn verlangen naar vrijheid in conflict komt met zijn behoefte aan geborgenheid? Ouders zullen dan weer meevoelen met Pettson, die duidelijk worstelt met een legenestgevoel.
Nordqvists taal is levendig en direct, met hier en daar een grapje ('Daarna bracht Pettson een krukje binnen, dat dienst kon doen als tafel, en nog een kleiner krukje, dat dienst kon doen als krukje’). Voeg daaraan toe de meesterlijke illustraties die zoals altijd gelardeerd zijn met gekke uitvindingen van Pettson, rare wezentjes die overal opduiken en waar niemand acht op slaat en details die een eigen verhaal vertellen, en je hebt een Pettson en Findus grand cru. [Lies Lavrijsen]