Misschien

Met een Chinese tangrampuzzel kun je met slechts zeven vormen (vijf driehoeken, een vierkant en een parallellogram) een heel groot aantal figuren maken. Voeg daar, zoals Guido Van Genechten deed, nog een cirkel aan toe en de mogelijkheden worden nog talrijker. 
Dit nieuwe werk is een opvallende breuk met Van Genechtens vertrouwde stijl. Met vier cirkels, vier driehoeken en vier vierkanten maakt hij abstracte en figuratieve vormen. Daarbij beperkt hij de kleuren ook nog eens tot rood, blauw en geel. Tegen een zwarte achtergrond zorgt dit voor een krachtig, sober, maar levendig resultaat. Het lijkt of Van Genechten met dit werk terug wil gaan naar de essentie: 'misschien begint het zo misschien zijn er eerst alleen kleuren'. Na deze openingszin volgen drie helemaal rode, gele en blauwe dubbele bladzijden met de namen van de kleuren als enige tekst. '[…] en ontstaan pas daarna vormen', vervolgt Van Genechten. Rood wordt bij hem rond, geel een driehoek en blauw een vierkant. Vervolgens splitst de illustrator de drie hoofdvormen op in kleinere vormen. De ronde vorm in concentrische cirkels, de driehoek in kleinere driehoeken en het vierkant in kleinere vierkanten. Dan lanceert Van Genechten een spannende hypothese: misschien is uit die kleine stukjes wel alles om ons heen gemaakt. Alle dingen, planten, dieren, mensen en subcategorieën daarvan: struiken, bloemen, bladeren, vliegende, kruipende, springende, zwemmende, drijvende dieren en alles wat brult, blaft, knort en loeit. Ondanks het beperkte aantal vormen en kleuren creëert Van Genechten expressieve figuren. Na een hele reeks figuren volgt de conclusie: 'ja misschien is alles wel met die kleine stukjes gemaakt echt alles'. Om dan nog een stap verder te gaan door te schrijven, en ook in de tekeningen te laten zien, dat wanneer planten, dieren en mensen 'stuk gaan', ze weer veranderen in stukjes. En dan weer in 'puur kleur' en dat 'altijd opnieuw'. Deze cirkelgang van ontstaan, leven en stukgaan, is best een prikkelende gedachte. Om ons heen kijkend lijkt het inderdaad zo dat veel dingen — misschien — herleid kunnen worden tot de drie primaire kleuren en evenveel grondvormen. Het steeds terugkerende ‘misschien’ maakt dit idee alleen maar uitdagender. 
In Misschien  laat Guido Van Genechten de schattige snoetjes, toch wel zijn handelsmerk, voor wat ze zijn. Zijn beeldtaal gooit hij radicaal om. De tekst onttrekt zich aan de conventies van geschreven taal. Alle woorden in Misschien vormen een lange zin waarin geen hoofdletter of interpunctie voorkomt. Daardoor wordt het cyclische karakter van ontstaan, leven, ‘stuk gaan’ en een nieuw begin van alles nog benadrukt. 
Achter in het boek wordt de lezer uitgenodigd om zelf ook vormen te maken met rode cirkels, gele driehoeken en blauwe vierkanten. Via de website van de uitgever kunnen de basisvormen worden gedownload. 
Van Genechten laat zien dat back to basics niet saai hoeft te zijn en dat een jong publiek boeien ook kan zonder schattige dieren- of kindersnoetjes. Primaire kleuren en grondvormen zijn het materiaal waarvan alles kan worden gemaakt. Zeg dat Van Genechten het gezegd heeft.
[Coosje Van der Pol]