Schaap met laarsjes

Een kleine, charmante fabel, dat is Schaap met laarsjes. Het ligt beslist niet voor de hand om met een schaap en een wolf nog een origineel verhaaltje te maken, maar Maritgen Matter slaagt daar toch in. Op een koude, winterse avond voelt Wolf de honger knagen en gaat hij op pad. In een schuur vindt hij Schaap. Het water loopt hem in de mond, maar hij beseft dat hij het slim aan boord moet leggen. Hij lokt schaap mee naar een verlaten meertje terwijl zijn honger groeit. Schaap heeft niets in de gaten, hij is blij dat hij eindelijk een vriend gevonden heeft. Door zijn naïeve speelsheid en zijn bezorgdheid begint er iets in Wolf te veranderen. Matter geeft dit heel subtiel weer en vooral dit maakt dit verhaal zo betoverend. Als Schaap voorstelt om samen te vissen, voelt Wolf zich opeens oud en moe. Hij begrijpt zichzelf niet. Hij gaat op Schaaps voorstel in, terwijl er naast hem een mals, warm schaap staat. "Mals, maar aardig". Toch blijft Wolf een wolf en uit wat hij zegt kan de lezer tussendoor opmaken dat hij wel een mals schapenboutje lust. Als ze samen op het ijs dansen, verliest Wolf zichzelf helemaal. Zingend van "Schaap is de buit" zakt hij door het ijs. Maar Schaap redt wolf en brengt zijn bevroren vriend in veiligheid. Later blijkt dat hij Wolf toevallig naar zijn eigen huisje bracht. Wolf bezweert hem terug naar zijn eigen schuur te gaan voor hij wakker wordt. Hij kent zichzelf.

De taal is van bij het begin heel klank- en beeldrijk: "Wolf sjokte chagrijnig met zijn slee door de sneeuw. De wind blies ijzig door zijn muts." De verwoording is verder zowel speels als subtiel. Zo noemt Wolf de schuur een 'aardig restaurantje' en als Schaap het verhaal van Wolf probeert samen te vatten, doet hij dat wel erg 'schaapachtig': "Een dichter uit Ervaringen. Met een belangrijke Uurwinding".

Dit warme verhaal over een bijzondere relatie is schitterend verbeeld door Jan Jutte in kleine zwart-witprenten met een rode steunkleur. Al op de eerste prent relativeert hij het beeld van de boze wolf door hem af te beelden met een sullig gezicht, een pofbroek en een rode slaapmuts. Als hij schaap vindt, fleurt hij duidelijk op en straalt de valsheid van zijn gezicht. Deze twee kanten komen voortdurend terug. Heel mooi is bijvoorbeeld hoe Wolf door Schaaps bezorgdheid en enthousiasme steeds sipper gaat kijken: je ziet dat er iets in hem wringt. Als zijn wolfse aard weer bovenkomt, tekent Jutte een rode schaduw van een boze wolf. Vertederend is de prent waar Schaap warm tegen Wolfs rug aan zit op de slee. En nog warmer wordt het als Schaap bij Wolf in bed ligt. Op het bed staan trouwens drie touwtjespringende schaapjes. Een laatste knipoog voor Schaap, die door het oog van de naald gekropen is.

[Jan Van Coillie]