Maestra

Het boek begint met een proloog die baadt in een fin-de-sièclesfeer van verdorven verfijning. De lezer wordt vergast op de beschrijving van een klassiek-decadente orgie waar de dandyeske geest van Joris-Karl Huysmans lijkt rond te waren. 'Na rood fruit smaakt een kut zo heerlijk', merkt bijvoorbeeld iemand op, terwijl even later een donkere dame met een mannenhoofd tussen haar dijen zich wellustig glimlachend op een aantal kussens achterover laat vallen 'met de extatische beweging van een junk die zich overgeeft aan zijn roes'.

We zijn op dat moment een tweetal pagina's ver in het boek, en al heeft de setting een ietwat belegen karakter en ben je bovendien als lezer nog altijd een tikje beducht voor de clichématige kitsch die je mogelijk te wachten staat - je neemt je voor om bij de eerste vermelding van 'rood fluweel', 'kaarsvet' of 'zwarte kant' het boek terzijde te leggen - toch besef je al onmiddellijk dat dit Vijftig tinten grijs niet is: L.S. Hilton kan schrijven, beeldend, spits en elegant.

Uitzuipwicht

En zodra het eigenlijke verhaal begint, ben je helemaal gerustgesteld.

Ik-figuur Judith is een mid-twintiger die sinds een jaar of drie voor het gerenommeerde veilinghuis British Pictures werkzaam is, voortdurend - en op hoge hakken - de grens tussen bittere armoe en een luxueuze levensstandaard bewandelt en op een dag door een vroegere, bij toeval weer eens tegen het lijf gelopen en zich Mercedes noemende vriendin op sleeptouw wordt genomen richting een champagnebar.

'Het was de bedoeling dat ik er bewust koket zou uitzien, professioneel, maar toch een beetje artistiek (...), maar naast Mercedes was ik net een depressieve kraai.'

Daar is echter snel een mouw aan gepast, en een centje als uitzuipwicht blijkt gauw te kunnen worden verdiend. Als Judith, na een discussie met haar baas over de vermeende echtheid van een 18de-eeuws schilderij, genadeloos ontslagen wordt, zullen de eenzame rijkerds in de club zelfs haar bron van hoofdinkomsten vormen - waarna van het ene het andere komt.

Toch is Maestra nog steeds veel meer dan wat je op basis van het bovenstaande zou denken. Sterker nog, juist door aan te vangen als een van vrijgevochten sensualiteit doordrongen thriller over fraude in de kunstwereld, zet Hilton je magistraal op het verkeerde been.

Algauw lijkt het boek zich te ontpoppen, immers, als een soort van 21ste-eeuwse schelmenroman over een vrouw die weliswaar, zacht uitgedrukt, heel avontuurlijk in het leven staat en niet bepaald veel weg heeft van de dochter van de buren ('Ik streek mijn haar weg, nam hem in mijn mond en hij kwam twintig seconden later, met een zielig sliertje slijm dat ik achterover sloeg als een medicijn. Kassa!'), maar die er hoe dan ook gemakkelijk in slaagt je volle sympathie te vangen.

Waarop wederom en eens te meer het ogenblik aanbreekt dat je als lezer door de mand van je voorbarige conclusies valt en de roman alsnog over iets - en iemand - heel anders blijkt te gaan.

Waarop het ogenblik aanbreekt, bedoel ik, dat je begrijpt dat Maestra een nóg veel beter boek is dan je had gedacht. Dat het harder is ook. Misschien geiler. Duidelijk grappiger. En zeker schokkender.

Zonder aan plotverpesting te willen doen, kan een tipje van de sluier die aanvankelijk het zicht vertroebelt op Judiths persoonlijkheid worden opgelicht door te wijzen op wat al vrij vroeg in de roman aan bod komt: haar specifieke fascinatie voor de 17de-eeuwse schilderes Artemisia Gentileschi, wier bekendste werk de onthoofding van Holofernes door 'Judith' uitbeeldt, de oudtestamentische beeldschone weduwe die onder meer ook, lang na Gentileschi, op doek gezet werd door Franz Stuck, Gustav Klimt en andere symbolisten voor wie de begeerlijke bijbelfiguur in kwestie fungeerde als de belichaming van vrouwelijke seksualiteit en het kennelijke levensgevaar (voor de man) dat daaraan is verbonden.

Zwaar gehavend

Zo bekeken krijgt de fin-de-sièclesfeer van de proloog een allengs heel wat minder vrijblijvend karakter, natuurlijk, al is het beste nieuws nog dat Maestra het niet moet hebben van dit soort intellectuele spelletjes of andere kunstgrepen om een verrassende diepgang te suggereren.

Meer bepaald komt deze diepgang tot uiting, schijnbaar vanzelf en in elk geval op zeer geloofwaardige wijze, in de portrettering van een zwaar gehavende vrouw die zich onoverwinnelijk waant en het misschien zelfs is, van een meesteres die meelij wekt, van een gewetenloze, hardgekookte femme fatale in peilloos diepe eenzaamheid.

Als dit een erotische thriller is, dan ben ik kortom een fan van het genre. Daarom ook dat de laatste woorden van het boek het beste literaire nieuws behelsden dat mij in weken bereikt had. 'Wordt vervolgd', luiden ze.