Nieuwe gein : spelen met taal

Deze veertiende bundel van taalkunstenaar Wim Meyles (1949) lijkt als twee druppels water op zijn “Nederleuks” uit 2013. Grapte hij in dat boekje over woorden die met “on” beginnen, nu kiest hij voor het voorvoegsel “in”. Ging het in 2013 over een inburgeringstoets, nu gaat het, heel flauw, over de CITO-toets. Ook nu zijn veel van zijn verzinsels wel grappig, maar te vaak afgezaagd en weinig verrassend. Dat de broer van Carry Slee, Bob Slee zou heten is echt lolligheid beneden zijn niveau. Dit is wel jammer, want esprit heeft deze auteur volop. Dat is ook in deze bundel voornamelijk te vinden in zijn korte gedichtjes, zoals: “Ons damesvoetbalelftal – was niet erg bij de les – ze hadden hun mobieltjes mee – het werd dan ook 0-6”. Voor liefhebbers van pretentieloos amusement is deze pocket best wel aardig, maar daarmee is dan wel alles gezegd.