Anna en de lente

Het is lente! De zon schijnt, de natuur komt tot leven: tijd om naar buiten te gaan. Anna trekt haar laarzen aan en gaat op ontdekkingstocht. Groeien er al appeltjes aan de bomen? Heeft mama-vogel al eitjes in haar nest? En hoe zit het met de schapen en de kippen? Dan zien Anna en buurjongen Leon een wel erg bijzonder ei tussen de kippen, ingepakt in een fleurig papiertje. Kunnen kippen chocolade eieren leggen?
Net zoals alle andere avonturen over Anna speelt ook haar lentewandeling zich af binnen de leefwereld van peuters of jonge kleuters. Kathleen Amant putte uit haar eigen ervaringen als moeder: de eenvoudige verhaallijn is erg herkenbaar. De naïeve verwondering en open kinderblik – kunnen kippen chocolade-eieren leggen? – zijn uit het leven gegrepen en leggen een subtiel laagje humor over het verhaal. De afsluitende verwijzing naar ‘Klein klein kleutertje’ maakt het helemaal af: ‘“Anna, nee,” roept papa nog. “Die bloemen heb ik net geplant, die mag je niet plukken.” Maar het is al te laat.’
Binnen die herkenbare wereld introduceert het verhaal ongetwijfeld ook heel wat nieuwe elementen: lammetjes mag je nog niet knuffelen wanneer ze pas geboren zijn, aan de bomen komen eerst bloemetjes die pas later appels worden… Dankzij die combinatie maakt Anna en de lente heel wat bekende en nieuwe kennis bespreekbaar.
De tekst is helder, met korte zinnen. De dialogen lijken rechtstreeks uit een kindermond te komen. ‘“Kijk, Leon,” zegt ze. “Mijn kippen hebben eieren gelegd. Dank je wel, kippetjes.”’
Hoewel de paginavullende tekeningen rechts erg sober en eenvoudig zijn, met helder afgelijnde kleurvlakken, trekken, de fleurige kleuren – met veel warme oranje-, blauw- en groentinten – en de vrolijke interacties tussen de goedlachse Anna en haar omgeving lezers makkelijk mee in het verhaal.
Amant en haar Annaboekjes zijn een vaste waarde in kinderboekenland dankzij hun kenmerkende degelijkheid en vrolijkheid, die we ook terugvinden in deze nieuwste aanvulling op een lange reeks.
[Renée Moernaut]