Dagboek van een muts : avonturen uit een niet-zo-perfect leven

In Dagboek van een muts pent het tienermeisje Nikki haar dagelijkse belevenissen neer, doorspekt met oude anekdotes. Nikki is een typische puber met een hekel aan ouders die haar privacy verstoren en aan douchen na de gymles. Ze kan daar heel nukkig van worden. Haar herkenbare frustraties zijn af en toe aandoenlijk komisch. Voor Nikki is het puberleven extra lastig. Haar vader is ongediertebestrijder. Hij brengt haar soms naar school in een auto met een gigantische kakkerlak erop. Bovendien is die school een eliteschool vol verwende grietjes zijn.
Dagboek van een muts baadt in een Amerikaanse sfeer. De tieners zijn er vergroeid met hun iPhone en lipgloss, ze kijken naar America’s Next Top Model en lezen Cosmogirl. De scholen hebben er de karakteristieke lockers en kantine van Amerikaanse highschools. Maar ook het verhaal zelf is erg Amerikaans, met een happy end en een moraal, bovendien staat het bol van de clichés. Nikki is het onpopulaire meisje dat onopzettelijk populair wordt. Ze kijkt neer op haar stoffige medeleerlingen die vrijwillig in de bibliotheek gaan werken, maar ontdekt dat dit haar echte vrienden zijn, waarop ze te allen tijde kan rekenen. Tot slot zijn ook de schrijfstijl en lay-out nogal Amerikaans: wel heel erg expressief. Nikki uit haar frustratie in grote drukletters, ze overdrijft met uitroeptekens, ze zegt en herhaalt veel, maar al te vaak zonder werkelijke inhoud.
Dit boek is een onderhoudend maar weinig origineel verhaal. De herkenbaarheid van Nikki’s gevoelens en frustraties doet soms glimlachen. De bedoelde humor is daarentegen flauw. Wel erg leuk zijn de cartoons die het verhaal illustreren. Ze tonen heel letterlijk en droog de figuurlijke dingen die Nikki bedenkt. Je ziet haar bijvoorbeeld verpletterd door een slecht cijfer. Soms nemen de tekeningen het ook helemaal van het verhaal over. Dan vertelt een stripje bijvoorbeeld hoe Nikki’s vader met insectenverdelger tekeer gaat bij een barbecue, met alle gevolgen van dien voor het vlees.
Door zijn Amerikaanse stijl en thematiek is de herkenbaarheid  af en toe ver te zoeken voor de Nederlandstalige lezer. De emoties van een puberend tienermeisje blijken dan wel weer universeel herkenbaar te zijn. [Anne-Sophie Van Wesemael]