De orchideeëntuin

Terug naar Wharton Park is beloftevolle titel, maar het verhaal zelf blijft hunkeren naar die belofte. Nochtans zijn alle ingrediënten wel aanwezig. Zo zit het plot goed in elkaar. Lucinda Riley probeert een boeiend verhaal te vertellen met verrassende wendingen, maar dit neemt niet weg dat de verhaallijn bulkt van de clichés. Zoals bij elke familie- of liefdesroman komen bepaalde elementen terug: twee zussen die niet op elkaar lijken en dan toch naar elkaar toe groeien, een vreemd dagboek dat de poppen aan het dansen zet, emotionele drama’s zoals ongelukkige liefdes (ze houdt van hem, maar hij niet van haar), het overlijden van dierbaren, familiegeheimen, halve waarheden met kapotte liefdesverhalen tot gevolg en uiteindelijk het verplichte happy end. Dit alles wordt gekruid met een historisch en exotisch tintje. Het verhaal speelt zich voor een deel af in het adellijke Engeland met zijn landhuizen en bijhorende bedienden, en voor de rest zit de lezer in Thailand. Naast de plot mag ook de karaktertekening van de hoofdpersonages er best wezen. Een eenvoudige, vlakke zwart-wittekening zit er niet bij. De lezer krijgt net genoeg inzicht in de karakters opdat het verhaal net dat ietsje meer diepgang krijgt.
Maar ondanks deze positieve elementen komt het verhaal niet uit de startblokken. De eerste twee pagina’s lezen erg vlot, maar dan belandt het verhaal gedurende enkele pagina’s in een slop. Misplaatste poëtische beschrijvingen, steeds dezelfde boodschap in de dialogen… Net zo plotseling als het verhaal ineenstort, komt het ook terug op gang. De lezer wordt opnieuw meegezogen, wil weten hoe het afloopt (ook al voel je vanaf het begin hoe het zal aflopen). Daarna zakt het verhaal nogmaals als een pudding ineen om dan weer als een tweetaktmotor op gang te komen. En dit ritme blijft bewaard tot de laatste bladzijde. Dat is zeer jammer want hier zat meer in. De auteur had de verschillende elementen wat meer moeten laten garen. Wat niet wil zeggen dat dit boek onleesbaar is. Als je je verstand op nul zet en je laat meeslepen in de beschrijvingen over het leven van de hoofdpersonages, kan je zeker enkele leuke leesmomenten beleven. Maar dit is geen boek dat je twee keer leest. [Elke Beckers]