De geest van de wind

Aan zij die vrezen dat de Spaanse bestseller auteur Almudena Grandes nog eens een dikke pil vol blablabla geschreven heeft, moet ik melden: de auteur heeft zichzelf nog overtroffen. In liefst zeshonderd pagina's bewijst Grandes dat ze het mes niet kan hanteren, nochtans zo'n belangrijk instrument in het schrijven van literatuur. Hoewel ze een interessant beeld kan opbouwen, of treffend details van het menselijk handelen kan beschrijven, meet ze de gevoelens en gedachten van haar personages te breed uit. Hoewel niet moeilijk qua inhoud of taal, levert het een opmerkelijk saai en taai boek op, waarin ik alvast nooit meer dan vijf pagina's aan een stuk kon lezen. Steeds ondervond ik dat mijn geest ging dwalen.

Ook de structuur van de roman, waarin het verleden van de personages via talloze feedbacks heel geleidelijk aan losgegeven wordt, is saai. In de proloog ontmoeten we de twee hoofdpersonages, Juan Olmedo en Sara Gómez, die van Madrid verhuizen naar een nieuwbouwwijk in Rota. Beide hebben een turbulent familieleven achter de rug en willen een nieuw bestaan opbouwen in het zuiden van Spanje, Sara op haar eentje, Juan samen met zijn nichtje en mentaal gehandicapte broer. Via hun schoonmaakster Maribel ontmoeten ze elkaar -- maar het is niet zo dat het verhaal uitmondt in een verhouding tussen de twee, wel wordt het pad van de liefde en seks na zo'n 250 pagina's veelvuldig bewandeld. Niet alleen het verleden troubleert het leven van de personages, maar ook de beruchte oostenwind die de streek zo vaak teistert. Die wind is in de warme maanden zo woest dat men zegt dat hij de geesten in verwarring brengt.

In de inleiding tot haar verhalenbundel Voorbeeldige vrouwen (Prometheus, 1997) schrijft Grandes dat ze, toen ze zich oefende als schrijfster, in haar verhalen steeds hetzelfde thema uitbeeldde, dat van een kind dat haar echte ouders terugvindt en daarmee rust en evenwicht vindt in het leven. De geest van de wind is daar opnieuw een variatie op, een ingewikkelde, grillige variant. Grandes weet personages te bedenken met ingewikkelde levens die getekend worden door familiedrama's of de woelige geschiedenis van Spanje. Jammer dat ze dat talent bedelft onder haar wijdlopige, herhalende, kortom saaie schrijfstijl. [Chris Bulcaen]