Negen schijfjes banaan : op zoek naar een plekje om te slapen

Nadat Pieter Gaudesaboos een beetje verrassend met zijn opvallende debuut Roodlapje bij de vijf genomineerden voor de Gouden Uil 2004 belandde, was het uitkijken naar de opvolger. Negen schijfjes banaan op zoek naar een plekje om te slapen is ook weer een opvallend, verrassend fotoboek, waarin een leuke variant bedacht werd op het bekende aftelrijmpje van de '10 kleine negertjes'. Negen schijfjes banaan zijn het beu in de koude koelkast en gaan op zoek naar een beter slaapplekje in huis. Onderweg blijft er telkens eentje achter: in een vuil kopje chocola, in de pels van de hond, in een schoen... Soms blijkt een slaapplekje bezet (het bed van een klein meisje) en moeten de resterende schijfjes verder zoeken. Soms moet er zelfs gevochten worden voor een plekje, en wanneer er plots een zwarte kat opdaagt, verjaagt een schijfje die met behulp van een (Fisher Price) autootje. Kortom de race verloopt met iets meer hindernissen dan in het klassieke aftelrijmpje. De schijfjes banaan worden in de tekst gepersonaliseerd: "hij had een glimlach op z'n mond en deed zijn ogen toe". Afwisselend links en rechts zien we telkens een foto waarop de banaanschijfjes door het huis wandelen. Op het einde krijgen we nog eens een klein overzichtje van de plekjes waar de 9 banaanschijfjes een slaapplekje gevonden hebben. Op dit oude aftelrijmpje zijn al vele varianten bedacht (cf. Wolf Erlbruchs Tien groene haringen of Tien stoute katjes van Mensje van Keulen en Jan Jutte) maar negen schijfjes banaan op wandel door een oud herenhuis, dat had vast nog niemand bedacht en dat is vandaag bij de enorme kinderboekenproductie een hele prestatie! Maar het boek valt ook op door de mooie vormgeving die vanaf de eerste bladzijden in het oog springt: er wordt gespeeld met verschillende kleuren, lettertypes en veel krulwerk. De tekst naast de foto's is op rijm en volgt meestal hetzelfde nogal strakke schema van telkens vier maal vijf lijntjes (soms zes en vier lijntjes) waarbij de laatste woorden telkens twee aan twee rijmen. Wanneer het laatste schijfje banaan een slaapplekje zoekt in een poppenhuis en alle kamers één voor één bezoekt, begrijp ik niet wat de auteur bedoelt met: "Van alle herrie kon je in de vijfde kamer niets meer horen, zelfs al bleef je uren wachten niets of niemand kwam je storen." Op de foto's zijn alle kamers duidelijk leeg, over welke herrie gaat het dan? Kleine kinderen vinden het vast leuk dat ze allerlei speelgoed van zichzelf op de foto's herkennen. Schijfjes banaan hebben echter niet direct een hoog knuffelgehalte en het is ook niet zo gemakkelijk om je met hen te identificeren, daarop haken sommige kinderen misschien af. Globaal gezien is het een leuk en origineel boekje om te bekijken en (voor) te lezen. [Karin Van Camp]