Stuur die duif op tijd naar bed!

Vindt u het ook zo'n opluchting wanneer u met andere ouders ervaringen kunt delen over de inventieve koppigheid van kinderen, wanneer ze weer eens niet willen gaan slapen, nog 101 dingetjes interessant vinden wanneer je echt moet vertrekken, of net dat ene ding willen doen dat ze echt niet mogen of nog niet kunnen, en bij dat alles hardnekkig volhouden, steeds weer nieuwe argumenten bedenken, slinkse wegen, pure chantage, hard brullen, voeten stampen? Zo ja, dan heeft Mo Willems u te pakken. Met 'de duif' heeft hij een personage en een boekenreeks (er zijn in de VS al zes titels uit, terwijl een animatieserie en een musical in de maak zijn) gecreëerd dat perfect de koppige kleuter incarneert, maar ook bespeelt en toespreekt.

Willems werkt drie gebruikelijke ingrediënten van het prentenboek tot het uiterste uit: een simpele, karikaturale illustratiestijl, een interactieve wisselwerking tussen boek en lezer, de dubbele gerichtheid (kind/volwassene). In elk boek worden we door een buschauffeur uitgenodigd om op een duif te letten die ofwel heel erg een bus wil besturen, ofwel dringend naar bed moet. Vervolgens komt de duif op de voorgrond die ons net datgene vraagt wat we moeten verhinderen, en daarbij gebruikt ze alle bekende truken uit de kinderdoos, van smeken over slimme argumenten tot een woedeaanval. De bedoeling is dat de kinderen nee zeggen en enig zelfinzicht verwerven, waar de volwassenen, die het gedrag van de duif volledig herkennen, vurig op hopen.

Willems heeft een slim concept voor zijn boekenreeks bedacht dat zowel kinderen als volwassen aanspreekt. Het lijkt simpel, maar eenvoud vraagt soms een lange zoektocht. De auteur geeft zelf toe dat de natuur hem een handje geholpen heeft: hij was al een tijdje aan het werken aan "really pretentious Great American Picture Books", totdat hij eens op een bankje voortdurend gestoord werd door een duif. Hij maakte een schets van de duif en later daagde het hem dat hier een prentenboek inzat. Die eenvoudige origine wil Willems bewaren in zijn boeken door ze heel kaal maar efficiënt uit te werken. Zijn boek werkt als een interactief tv-scherm. Tegen een monochrome achtergrond staat de duif centraal, heel schetsmatig getekend, met minimale, maar expressieve oog- en vleugelbewegingen. De aandacht wordt volledig naar dat hardnekkige beestje toegezogen, dat tot ons spreekt als in een dialoog. Eenmaal wordt dat beeld doorbroken, wanneer de duif in woede losbarst (in een rode waas vliegt en schreeuwt het beest alle kanten op).

"I want my books to be played, not to be read. I want them to be sort of a full-on experience." In die directe, interactieve ervaring slaagt Willems met een verrassend concept en een grappige uitwerking. Het is echter wel een eenduidig prentenboek geworden, dat niet veel herhaalde lezingen toelaat ? zeker voor de volwassene. En je loopt natuurlijk altijd het risico dat je kleuter liever 'ja' zegt tegen de duif! [Chris Bulcaen]