Joe Biljoen

Wat valt er nog te wensen als je alles al hebt wat je hartje begeert? De twaalfjarige Joe beschikt niet alleen over een grote flatscreen-tv in elke kamer van het enorme huis dat hij samen met zijn vader bewoont, maar heeft ook een olympisch zwembad, een eigen achtbaan, een racecircuit in de achtertuin en nog veel meer. Je kunt het zo gek niet bedenken, en als hij iets niet heeft, dan is er genoeg geld om het aan te schaffen. En dat alles omdat zijn vader een unieke uitvinding heeft gedaan: tweezijdig toiletpapier, aan de ene kant droog, aan de andere vochtig, genaamd Bipsfris. Dit ludieke gegeven staat symbool voor de toon van het verhaal, waarin alles op een grappige manier schromelijk wordt overdreven. De manier waarop de auteur de lezer af en toe rechtstreeks aanspreekt, past daarbij. Op de dure jongenskostschool krijgt Joe niet alleen etiquetteles en leert hij de finesses van de vossen-, fazanten- of eendenjacht beheersen, maar staan op het lesrooster ook ‘beestachtig tekeer gaan tegen het personeel’ en ‘de geschiedenis van de golfschoen’. Op deze school wordt Joe met de nek aangekeken omdat hij geen adellijke titel heeft. Zijn bijnamen zijn voorspelbaar: Joe Kont en Joe Toiletrol. Voor Joe genoeg redenen om van school te veranderen. Op de nieuwe school is zijn achtergrond onbekend, maar dat biedt slechts korte tijd soelaas, want bij de eerste de beste gelegenheid gooit zijn vader roet in het eten. De personages zijn stereotiep: een pesterige tweeling, vervelende leerkrachten enz. Ook de combinatie van bijzondere  voor- en achternaam, zoals Peter Selie, zullen de trouwe lezers van 'Donald Duck' bekend voorkomen.
De typografische grapjes en geestige zwart-wittekeningen van de gelauwerde illustrator Tony Ross passen uitstekend bij het boek. Het verhaal bevat nadrukkelijk een boodschap. Wat Joe niet heeft, en evenmin kan kopen, is vriendschap. Joe ziet dat zijn vader het verkeerd aanpakt, wanneer deze wanhopig een jonge — uiteraard hoogblonde — vriendin aan de haak probeert te slaan, maar merkt niet dat zijn eigen poging om de vriendschap van Bob te kopen van hetzelfde laken een pak is. Uiteraard is er ook de arme, maar wijze volwassene die aan Joe’s zijde staat, in de persoon van Raj, de eigenaar van de kranten- annex snoepwinkel. Hij biedt niet alleen een alternatief voor het smerige kantine-eten van de school, maar laat Joe zien wat innerlijke rijkdom is.
Aan het slot horen we van diverse personages ‘hoe het afliep’. Een boek met een uitgesproken boodschap in een jasje van grappen en grollen. Deze geestige toon biedt een tegenwicht voor de nadrukkelijke boodschap en garandeert een paar uurtjes leesplezier, al zullen volwassen lezers de overdreven humor als flauw typeren. [Tiny la Roi]