Violet en de smokkelaars

Dat dit boek zich richt op meisjes van ongeveer negen jaar is al snel duidelijk. Niet alleen is de cover van het boek lichtblauw met een gouden versiering er in, ook zijn alle tekeningen en versieringen binnenin roze of paars. Bovendien heeft het lettertype een meisjesachtige touch. Het boek heeft dezelfde samenstelling als de vorige boeken in deze reeks. Het start met een roze plattegrond die aangeeft waar het verhaal zich afspeelt. Daarna worden de hoofdpersonages (uiteraard in paarstinten) voorgesteld aan de hand van hun favoriete ijscrème. De jonge doelgroep zal hier misschien niet zoveel informatie uithalen, tenzij ze worden geholpen door een volwassene. De ijsjes symboliseren immers ten dele de karakters van de personages. En afsluiten doen we opnieuw met een verklarende woordenlijst. De trouwe lezers van deze reeks weten deze misschien ondertussen al te vinden. Voor anderen is het jammer dat hier niet eerder naar verwezen wordt.

En hoewel de lay-out van het boek voor sommige mensen afgrijselijk zal lijken, is het boek zelf het wel waard om gelezen te worden. Violet is niet zo’n meisjesachtig meisje als je op het eerste gezicht zou denken. Ze is een durfal en avonturier die niet terugdeinst voor gevaar. Ze is dan ook door het dolle heen als ze wordt uitgenodigd voor een zeiltochtje met haar vader en oom Johnny. En nog leuker is dat haar beste vriend Art ook mee mag. Tijdens deze reis komen Violet en Art een smokkelbende op het spoor. Ze willen hun uiterste best doen om de smokkelaars te vangen, maar dat is buiten hun familie gerekend. Zo wil haar grootmoeder, waarmee ze hebben afgesproken in Italië, per se naar een optreden van de wereldberoemde operazangeres La Bellissima. Hoewel dit in eerste instantie erg saai leek voor Violet, blijkt dit toch anders te lopen. Violet was niet voorbereid op alle avonturen die ze in het operagebouw zou beleven.

Dit vrolijke boek komt wat traag op gang doordat er toch heel wat personages mee spelen. Omdat er een alwetende en ietwat afstandelijke verteller aan het woord is, worden alle familieleden van Violet aangesproken met hun voornaam. Dat zijn heel wat voornamen om meteen uit elkaar te houden. Ook de tikfout op p. 80 is wat storend. Het duurt dus wel eventjes vooraleer je echt doordringt in het verhaal. Maar eens het zo ver is, leest het verder als een trein. Het is spannend en kent heel verrassende wendingen.