We moeten het even over Kevin hebben

Met haar achtste roman, We moeten het even over Kevin hebben, beleefde de Amerikanse journaliste/schrijfster Lionel Shriver haar grote doorbraak. Het boek bezorgde haar in 2005 zelfs de Orange Prize, één van de meest prestigieuze Britse literaire prijzen voor vrouwelijke auteurs die in het Engels schrijven. Zelf beschrijft ze dit boek als haar ‘make or break novel’, omwille van de ‘professionele ontgoocheling’ en de ‘virtuele obscuriteit’ die eraan vooraf ging.
We moeten het even over Kevin hebben behoort tot die zeldzame boeken die de moeite van het lezen waard zijn en die je dan ook verschillende keren kan herlezen omdat je telkens iets nieuws ontdekt. De poëzie van een zin of woord. De symboliek van een beeld. De waarheid of onwaarheid van een gedachte. Het is moeilijk om dit boek in één bepaald genre onder te brengen, maar je zou het volgens mij nog het beste als een psychologische thriller kunnen zien. Een moeder (Eva) probeert in de vorm van brieven, gericht aan haar man, te achterhalen wat hun zoon Kevin ertoe bracht om op een lentedag in koelen bloede en met voorbedachte rade, elf mensen te vermoorden, onder wie zijn eigen vader en zus. Met chirurgische (en bijna gevoelloze) precisie ontleedt Eva wat eraan vooraf ging en in hoeverre de door haar ervaren verantwoordelijkheid gerechtvaardigd is. Met andere woorden: we krijgen een minutieuze inkijk in haar leven, haar liefde voor haar werk (ze heeft een firma die reisboeken op de markt brengt), haar huwelijk met haar man Franklin, de problematische relatie met haar zoon Kevin en haar Armeense moeder (aan huis gekluisterd omwille van agorafobie), en de liefdevolle relatie met haar dochter Celia. Eva verwijlt ook bij het gegeven dat zij, als Armeense en bijgevolg als erfgename van de Armeense volkerenmoord, haar plaats in de Amerikaanse samenleving heeft moeten zoeken.
Het resultaat is een lijvig en beklijvend boek waarin Shriver enkele heilige huisjes openbreekt, zoals de betekenis van de Amerikaanse droom en de Amerikaanse waarden (vrijheid, ‘the winner takes it all’…), en bovenal het idee van het ‘gelukzalige’ moederschap/gelukkige gezinnetje.
[Elke Beckers]