De mooiste van Hermann Hesse

In tegenstelling tot het proza, is er van de poëzie van Nobelprijswinnaar Hermann Hesse weinig vertaald. Met deze ruime keuze van zestig gedichten wordt dat goedgemaakt. Hesse schreef gedichten die helemaal beantwoorden aan wat men van poëzie verwacht: melodieuze taal, kunstige rijmen, dichterlijke thema's (de natuur, de eenzaamheid, het zwerven, het besef van vergankelijkheid, het heimwee naar het geluk van de kinderjaren), uitingen van een gevoelige ziel. Het gros van deze gedichten maakt duidelijk dat de dichter Hesse meestal alleen maar doet wat zoveel dichters (lang) voor hem beter hebben gedaan. Vergeleken met Eichendorff, Novalis en Goethe -- om maar enkele van zijn voorbeelden te noemen -- is hij een zwakke epigoon, die de grens met het kitscherige vaak overschrijdt. "Vleugels wil ik openspreiden, / Onbegrensd zijn, vogelvrij, / Naar die oorden, naar die tijden / Waarin goud nog glanst voor mij." Zo bespeelt Hesse afgezaagde motieven, in een vorm die sterk lijkt op rijmelarij. Misschien vinden sommigen deze gedichten zangerig en romantisch, ik zie er vooral pijnlijke bewijzen in van een pseudodichterschap. De vertaler heeft erg zijn best gedaan om de rijmen te bewaren en het zangerige karakter te behouden, maar deze poëzie wordt er in het Nederlands niet beter op. Bij 'In de nevel', een van Hesses beroemdste en nog enigszins authentieke gedichten, gaat de magie verloren. Een paar buitenbeentjes zoals het pacifistische lied van Abels dood of het portret van de geestelijk bedreigde Zwitserse kunstenaar Louis Sutter tonen wat voor een dichter Hesse had kunnen worden als hij niet mordicus de klassieken had willen overdoen. [Erik de Smedt]