Kadavergedaver

Een aantrekkelijke cover en een uitnodigende flaptekst zetten aan om dit boek te lezen. Het verhaal begint met een situering; donder en bliksem op een kerkhof. Het ideale begin voor een griezelverhaal.

Eén voor één worden zowel de verschillende personages als de verschillende locaties naar voren gebracht. Eerst zijn er de skeletten, of de familie Graf-Zerk, die op het kerkhof wonen, daarnaast ontmoeten we Boris en Joris in de tuin van het kasteel. Ondertussen zitten er ook heel wat klanten in Café Plezante Hoek en maken de ouders op het kasteel zich klaar om te vertrekken. Oma zal op Lara en Maarten passen. We krijgen ook een beeld van wat zich op het politiekantoor afspeelt. Agent Albert moet uitvoeren wat zijn overste hem opdraagt, ook al heeft hij last van darmkrampen.

Het verhaal is als een scenario opgebouwd: de titel van elk hoofdstuk geeft de plaats- en de tijdsaanduiding. Een aantal zaken verlopen gelijktijdig en daarom zijn deze verwijzingen zeker niet overbodig.

De skeletten marcheren door het dorp op zoek naar de vermiste jongste zoon die zich na zijn dood niet bij hen had gevoegd. Ze stappen het café binnen om de weg te vragen en laten de cafébezoekers erg schrikken. Ondertussen breken Joris en Boris binnen in het kasteel. Het alarm treedt in werking, maar een neergebliksemde boom misleidt de kinderen die de politie bellen dat ze niet moeten langskomen. De auteur schetst de inbrekers als tegengestelde figuren, qua gestalte en qua intelligentie. Toch zal naar het einde toe blijken dat ook de intelligentste niet zo snugger is. Ook de skeletten komen bij het kasteel, waar ze hopen van de dokter te vernemen waar Jean-Claude begraven werd. Hun aanwezigheid jaagt allen de schrik op het lijf, Lara en Maarten, maar ook Joris en Boris die de kinderen al in hun macht hadden. Alleen oma hoort niets, de twee slaappillen die Lara en Maarten haar gaven, doen uitstekend hun werk. Jean-Claude's skelet blijkt te pronken in het kabinet van de dokter. Samen keert de familie Graf-Zerk terug naar het kerkhof, een tussenstop in het dorpscafé bezorgt nog eens extra beroering bij de bezoekers: zijn die skeletten er echt of zijn zij zelf zo dronken?

De verschillende verhaallijnen vallen goed samen naar het einde van het boek toe. Alle puzzelstukjes komen op de juiste plaats terecht. Guy Didelez heeft oog voor detail: de namen van de kinderen van de skeletten beginnen allemaal met R en eindigen op I, de jongste uitgezonderd.

De tekening van de inbrekers en de agent krijgt eveneens de nodige aandacht. Ze worden geschetst als types, sullig en dwaas. Door het voorspelbare, dat Albert weer naar het toilet zal moeten, of er weer een domme stoot wordt uitgehaald, bereikt de auteur een eerder humoristisch effect. Een plezante noot in een ontspannend verhaal. [Marleen Lippens]