Blauw

Nienke is een puber. En zoals ongeveer alle pubers is Nienke vooral met zichzelf bezig. Haar hobby is skeeleren en ze hoort bij de besten van het land. Dat betekent dat ze geregeld moet meedoen aan belangrijke wedstrijden en dat ze dus elke dag hard moet trainen. Tot daar het thema skeeleren, want verder in dit boek is dit aspect niet echt van betekenis voor de plot. Waarom dan die hele inleidende opbouw daarrond? Dat vroeg ondergetekende zich ook al af. Maar zij las verder.

En het verhaal kreeg plots en onaangekondigd een heuse vaart. Als blijkt dat een Koerdisch meisje uit Nienkes klas, Senna Ceçik, op een nacht met haar familie uit het land is gezet, zorgt dat voor veel beroering, te meer omdat de familie zo hard haar best heeft gedaan om te integreren in de Nederlandse cultuur. De hele klas is het er onmiddellijk over eens dat dit niet kan en vindt dat hier iets aan gedaan moet worden. Dat gaan ze dan ook met man en macht proberen. Het verhaal speelt zich voor een groot deel af binnen de muren van de klas, maar ook wel daarbuiten, wanneer Nienke en Bob (die Senna's vriendje blijkt te zijn, maar waar niemand iets van wist) in het verlaten huis van de familie Ceçik gaan snuffelen om te zien wat er die nacht precies gebeurd is. Daar vinden ze een dagboek van Senna en komen ze een hele hoop over haar te weten.

Joyce Pool beschrijft de emotionele verwarring en de onmacht die bij de pubers ontstaat wanneer ze vernemen wat er met hun klasgenootje gebeurd is. De manier waarop ze dat doet is helaas nogal brokkelig. Blijkbaar wilde de auteur verschillende ideeën in het verhaal verwerken, maar zij is er niet echt in geslaagd om er een coherent geheel van te maken. De verschillende verhaalcomponenten zweven zo'n beetje los door het boek. Daarbij komt nog de 'babbelige' schrijfstijl, die her en der voor ernstige woordenoverlast zorgt en het boek er niet spannender op maakt. Jammer, want het gekozen thema is erg actueel en verdient precies daarom een overtuigender verhaal. [Iris Paschalidis]