De stilte van de nachtegalen

Niets is wat het lijkt: er zijn geen nachtegalen en stilte is ook onbestaande voor de clan van de Verborgenen met hun buitengewoon scherpe gehoor. Zelfs schrijfster Lian Hearn heet eigenlijk Gillian Rubenstein. Mystificatie vanaf de allereerste pagina dus. De in Australië populaire schrijfster van kinderboeken heeft met De stilte van de nachtegalen het eerste deel over de strijd van de Otori-clan gepubliceerd. Zwaardvechten, clanoorlogen, liefdesavonturen, alles komt aan bod in het verhaal dat zich ogenschijnlijk in Japan afspeelt. Maar, zoals Hearn zelf al in de inleiding toegeeft, het enige échte personage is de 15e-eeuwse schilder Sesshu. Alle overige personen zijn het resultaat van de fantasie van Hearn, zelfs de landkaart lijkt niet op Japan. En net dat is voor de lezers die hopen een in Japan gebaseerde roman in handen te hebben teleurstellend. Ondanks haar grote liefde voor het land en zijn cultuur heeft de schrijfster nl. toch niet voor een echt historische roman gekozen. Het verhaal over de jongen Takeo die door een andere clan wordt geadopteerd nadat zijn dorp uitgemoord is, wiens eerste grote liefde voorbestemd is voor een ander en die dankzij zijn magische krachten speelbal tussen de clans wordt, is ontegensprekelijk spannend. Beeldend geschreven, vlotte dialogen, een mens zou gaan geloven dat een tweede 'Lord of the Rings' in de maak is. En dat lijkt dichter bij de waarheid dan alleen het verhaal zou doen vermoeden. Eenzelfde hype rond Across the nightingale floor (de oorspronkelijke titel) heeft in de Angelsaksische wereld al geleid tot fanclubs en diverse websites waar enthousiastelingen over het vervolgverhaal speculeren. Deel twee wordt in september van dit jaar verwacht, het einddeel van de trilogie is gepland voor volgend jaar. Fijn boek voor mensen op zoek naar onbekommerd leesvertier, zonder meer. [Marjan Bex]