Maandag maandag

Drie vrienden die samen op reis gaan, één van hen heeft een waanzinnig plan, de andere twee willen hem steunen en zien zich dus op sleeptouw genomen. Ah vriendschap, 't is zo schoon!

Karlo de Kikker woont in een poel midden in een bloemenwei. Hij heeft twee beste vrienden, en die zijn nooit veraf. De ene heet Pelle en is een Pelikaan. De andere heet Max en is een Mol. Op een heldere nacht kan Karlo de slaap niet vatten en staart naar de maan. "Ze lijkt zo dichtbij!" Karlo wil naar de maan. Maar wanneer blijkt dat Pelle zo hoog niet kan vliegen, dat hij zelf niet zo hoog kan springen, is Karlo erg triest en teleurgesteld. Gelukkig hebben Max en Pelle een plan. Van een badkuip maken ze een ruimtetuig, van kaas maken ze een maan. "Vandaag is het maandag! En op maandag gaan we naar de maan!" Na de eerste verwondering, en enkele hapjes ("Dat groeit er vanzelf weer aan", weet Max. "Zo gaat het altijd. De maan wordt vanzelf weer rond."), moeten ze echter vaststellen dat er niet veel te beleven valt. Het maandag-avontuur zit erop, maar nieuwe plannen dienen zich meteen aan...

Maandag maandag is een vertederend boekje voor kleuters vanaf vier jaar over dromen, over hartstocht, over de vriendschap en hoe ver die mensen kan brengen. Sylvia Vanden Heede koos voor heldere en vlotte taal, en is niet vies van een fijne woordspeling. Dat Maandag maandag niet aan haar magistrale 'Vos en Haas'-boeken kan tippen, vergeven we haar graag. Maar waarom hebben dieren toch zo vaak een naam die met dezelfde letter als hun soortnaam begint... Laat de Kikker Seppe, de Pelikaan Jef en de Mol Abraham heten, kleuters kunnen dat heus wel aan!

De tekst wordt in beeld gebracht door de kleurrijke illustraties van de Duitse Susanne Strasser, meteen haar eerste Nederlandstalige prentenboek. De prenten beslaan telkens twee bladzijden, de kleine stukjes tekst worden daar dan naast geplaatst. Strasser is op haar best wanneer ze het maanlicht en het zonlicht weergeeft: haar maanlicht is koudblauw, dun, je krijgt er die avondlijke rilling van; haar zonlicht daarentegen is vol, warmgeel, behaaglijk. Verder legt Strasser verbazend veel uitdrukking in de ogen van haar protagonisten: Karlo en Pelle hebben enorme kijkers, Max draagt een kolossale bril, maar ook daar doorheen zie je dromerigheid, verdriet, teleurstelling, verwondering. Enkele pittige details ten slotte maken dat het geheel best grappig is: kijk maar na wat de vrienden mee op reis nemen om hen onderweg uit de nood te helpen, en hoe dat hen aan het thuisfront herinnert. [Isabelle Schoepen]