Het feestenboek

Het lijkt een logische evolutie dat een illustrator als Ingrid Godon, wier prenten zo'n kracht en betekenis uitstralen, een prentenboek zonder woorden uitbrengt. Het is een waar kijkfestijn dat, zonder de klassieke opdrachten, ook een soort zoekboek is geworden. Niet alleen omwille van de details en verhalende situaties, maar ook door het concept van twee opeenvolgende pagina's, waarin eerst de voorbereiding van het feest wordt getoond, en daarna het feest zelf. Zes feesten passeren de revue: een verjaardag, een schoolfeest met toneelvoorstelling, een huwelijk, Sinterklaas, Kerstmis en een geboortefeest. Op het achterplat wordt enig houvast geboden: Jasper stelt er, op polaroidachtige uittreksels, kort de zes feestjes van zijn familie voor. Voor de feestplaten komt er dan nog een familiefoto, waarop de personages worden voorgesteld. Om de personages te herkennen op de verschillende platen, moet je je wel wat inspannen, door bv. goed op de haarsnit of de onderlinge verhoudingen te letten. Maar dat doet er niet erg toe in dit boek, en het is helemaal niet zo overladen met situaties en details als de meeste kijk- en zoekboeken.

De prenten van Godon zijn volledig realistisch en in de eerste plaats verhalend. De toon van dat verhaal is intimistisch en warm. De leden van Jaspers familie zijn elkaar genegen en hebben grote aandacht voor elkaar. Dat merk je duidelijk uit hun houdingen en blikken. Godon bewijst hier opnieuw hoe sterk zij is in het uitbeelden van intieme intermenselijke verhoudingen. Een uitgekiend kleurgebruik onderbouwt de warme sfeer. Godon kiest altijd voor een bijzonder, niet spectaculair maar betekenisvol moment uit. Bij het huwelijksfeest bv. krijgen we een prent van het moment waarop de bruidegom arriveert (de kinderen euforisch, de volwassenen ingehouden glimlachend). Dan volgt een prent van het feest in volle gang, met verschillend samengestelde dansende koppels, moppen tappende mannen, kinderen die achter elkaar aanzitten (waarvan eentje ontstemd omdat haar tweelingzusje met een ander speelt), en opa die in slaap gesukkeld is. Hoewel het totaalbeeld primeert, loont het de moeite om op details te focussen, om grapjes (bv. de wisselende gekke brillen van tante Sophie) en evoluties (bv. het fototoestel dat Jasper voor zijn verjaardag kreeg) te ontdekken.

Op dit moment, en bij dezelfde uitgeverij, een woordenloos prentenboek uitbrengen, dat noopt natuurlijk tot een vergelijking met de taartenboeken van Thé Tjong-King (Waar is de taart? en Picknick met taart, resp. 2004 en 2005). De vergelijking gaat echter niet helemaal op omdat Godon geen ingenieus zoekboek wou maken. Het verhalende element in haar boek is veel beperkter dan in de boeken van Tjong-King. En haar warme familieverhaal roept natuurlijk minder vragen op dan zijn dynamische, conflictueuze wereldbeeld. De taartenboeken van Tjong-King schat ik net iets hoger in omwille van de rijke inhoud die zich tot een veelheid van verhalen en vertellen leent. Maar de gloedvolle platen en het warme familiale gevoel van Godons feestenboek zijn toch ook iets heel bijzonders. [Chris Bulcaen]