De kinderen van de Grote Fjeld

De kinderen van de Grote Fjeld, dat voor het eerst uitgegeven werd in 1907, is ondertussen toe aan zijn twintigste druk. Dit 'waargebeurde verhaal' leest als een klassiek sprookje, volledig met een moraliserende inslag, gepersonifieerde dieren en uiteraard een 'happy ending'.

Nadat hun ouders overleden zijn, trekken zeven kinderen tijdens de hongerwinter van 1868 weg uit het Zweedse noorden om zo aan het armenhuis te ontsnappen. Op hun tocht ontmoeten ze zowel mensen die hen met een goed hart in huis willen nemen, maar ook immorele figuren die enkel uit pure slechtheid lijken te handelen. Zo ontmoeten de kinderen een boerenfamilie die genoegen schept in het mishandelen van hun hulpeloze, oude grootvader en de geit. Duidelijke motieven voor hun verwerpelijk gedrag geeft Laura Fitinghoff niet. Op die manier doet de schrijfster rechtsreeks beroep op het rechtvaardigheidsgevoel van de lezer.

Hoewel de opdeling tussen goed en kwaad overwegend zwart-wit is, zijn er ook enkel arme zondaars die door de onschuld van de kinderen 'gered' kunnen worden. De gebreken van die personages, zoals de verderfelijke verslaving van een ouwe dronkenlap, worden flink in de verf gezet zodat nadien kan blijken hoe de onvoorwaardelijke liefde van de kinderen hun 'genezen' heeft. Een enkele godsdienstige uitweiding mag bij dit alles natuurlijk niet ontbreken. Uiteindelijk vinden alle kinderen een nieuwe thuis in verschillende gezinnen die elk hun specifieke kwaliteiten op prijs stellen.

Dat deze klassieker ondanks zijn gemoraliseer toch nog gesmaakt kan worden door een modern publiek, heeft ongetwijfeld te maken met zijn universele thema. Omdat het boek de thematiek van vooroordelen en discriminatie in een historisch perspectief plaatst, wordt duidelijk hoe xenofobie van alle tijden is. Fitinghoffs beschrijving van de 19e-eeuwse houding tegenover landlopers toont ons dat niet enkel realistische probleemromans met een moderne setting die problematiek aan bod kunnen laten komen. [Lien Fret]