Strijd om Drakeneiland

Drakeneiland is de plaats waar kinderen voor korte tijd moeten verblijven als ze het in het dagelijkse leven nét ietsje te bont hebben gemaakt. Deze gedachte lijkt voor sommige verbannen kinderen erg huiveringwekkend, maar niets blijkt minder waar. Zonder het alziende oog van ook maar een enkele volwassene heerst er nl. democratie ten top. De verkozen Parlevinkers discussiëren er over het reilen en zeilen op het eiland en stemmen de wetten. Verder heeft iedereen er zijn eigen specialiteit of taak, om zo het leven zijn vlotte gang te laten gaan. Dankzij deze goed uitgekiende organisatie loopt alles er ook echt gesmeerd, totdat een aantal kinderen het eiland verlaten en plaats maken voor een lading nieuwe, rumoerige kinderen. In een mum van tijd neemt een groepje nieuwe kinderen, onder de leiding van Marnix, de macht over en ondermijnt op die manier de tot dan toe heersende en fel begeerde democratie. De verlegen Mo, die al dit onrecht van op een afstand gadeslaat, wil het er niet bij laten en kan beetje bij beetje een aantal andere Drakeneilandbewoners overtuigen van de groeiende en grimmige onrechtvaardigheid. Samen smeden ze een snood plan, en ondanks de vele hindernissen slagen ze er uiteindelijk toch in om Drakeneiland terug te veroveren en de eerlijke machtsverdeling te herstellen.

Lydia Rood weet kinderen met dit Drakeneilandboek mateloos te boeien en doet hen bladzijde na bladzijde hunkeren om het verdere verloop van het verhaal te ontdekken. Vanuit het perspectief van Mo biedt het verhaal een mooie invalshoek om de onrechtvaardigheid als het ware aan den lijve te ondervinden, aangezien de schrijfstijl heel wat empathie toelaat.

De illustraties die het boek omkaderen bieden niet echt een meerwaarde, aangezien ze het rijk gestoffeerde verhaal niet echt aanvullen maar eerder nabootsen.

Inhoudelijk staat dit boek vrij sterk in zijn schoenen, en geeft het vanuit een kindvriendelijk perspectief een heel klaar en duidelijk beeld over samenlevingsvormen. Rood weet deze laag perfect in te bouwen zonder dat het boek belerend of nadrukkelijk pedagogisch wordt. Dat er in heel het verhaal geen enkele volwassene bij te pas komt, draagt daar nog toe bij.

De leeftijdsgroep waar dit boek op mikt (negenplussers), kan zich ongetwijfeld erg goed inleven in de strijd van goed tegen kwaad. Daarnaast pleit dit boek voor het verantwoordelijkheidsgevoel en potentieel organisatietalent van kinderen op het eiland vormen de minderjarigen nl. op eigen houtje als het ware een micromaatschappij waarbij veel democratische principes spontaan worden toegepast. [Lien Rondou]