Tyrannosaurus Drup

In een vredige mangrove slurpen de druipsnuitdinosaurussen rustig hun algen. Ze weten zich beschermd want de tyrannosaurussen aan de overkant durven het water niet in. "En ze hoopten erg dat iemand binnenkort de brug uitvond". Het contrast tussen de twee soorten wordt knap uitgebeeld door illustrator David Roberts. De druipsnuiten zijn ranke, gestroomlijnde, groene dino's met op hun rug concentrische cirkels die overeenkomen met motieven op de bomen en in de opgekrulde varens. De tyrannosaurussen zijn bonkige, wanstaltige rode wezens (Roberts had voetbalhooligans in gedachten toen hij ze schetste, en die gelijkenis is er echt). Hun tanden en klauwen resoneren met de doornen die hun rotsen domineren. Op de rotsen liggen de resten van hun maaltijden, botten die soms intrigerende vormen aannemen ? leuke details die voor veel kijkplezier zorgen.
Wanneer een kleine, blauwe dino een ei steelt uit het nest van de druipsnuiten, komt dat bij de tyrannosaurussen terecht. Het 'lelijke eendje' Drup lust geen vlees, wordt geminacht door zijn stiefzusjes en gaat er ten slotte vandoor. Hij komt al vlug bij zijn eigen familie terecht. Daar weet hij de tyrannosaurussen, die dankzij een neergestorte boom de rivier kunnen oversteken, met een slimme truuk te verjagen. "Wie niet sterk is, moet slim zijn", het is opnieuw een vast gegeven uit sprookjes dat Julia Donaldson hier aanwendt. Zoals in vele van haar andere boeken weet ze van zo'n vertrouwde verhaalelementen toch een origineel verhaal te maken, dat in aanstekelijke verzen is gegoten.
De druipsnuitdinosaurussen zijn in het origineel 'duckbill dinosaurs', een familie die echt heeft bestaan (de hadrosauriden). Vertaalster Bette Westera voelde zich blijkbaar verplicht een niet-bestaande soortnaam te vormen. Haar neologisme "druipsnuit" speelt in op de motieven van water en slurpen, en daarmee kan ze andere, onvertaalbare elementen uit het origineel compenseren met eigen woordspelingen. Westera vindt allerlei goede oplossingen om Donaldsons compacte verzen te vertalen, maar het is onmogelijk alle alliteraties, herhalingen en parallellismes, die het origineel zo uitstekend voordraagbaar maken, te vertalen. Als voorbeeld het 'lied' van de tyrannosaurussen:

Now across the rushy river, on a hill the other side,
Lived a mean Tyrannosaurus with his grim and grisly bride.
And they shouted, "Up with hunting!" and they shouted, "Up with war!"
And they shouted, "Up with bellyfuls of duckbill dinosaur!"

Aan de andere oever woonde ? groot en grofgebekt van zin ?
Carnivorus Tyrannosaurus met Cruella, zijn vriendin
En ze riepen: "Lekker jagen!" En ze brulden: "Pas maar op!"
En ze snauwden: "Hou je druipsnuit, anders eten we je op!"

Enerzijds maakt Westera, met de bijzin tussen gedachtestreepjes, deze strofe syntactisch moeilijker, anderzijds verliest ze een aantal parallellisme. In andere verzen kiest ze soms voor moeilijkere woorden en wendingen dan in het origineel. In zijn geheel werkt haar vertaling echter wel en leest dit prentenboek ook in het Nederlands uitstekend voor. [Chris Bulcaen]