Kind van de wildernis

Wills vader, een Britse soldaat, sterft in de oorlog in Irak. Om het immense verdriet te verwerken sturen zijn grootouders Will (negen) en zijn moeder op reis naar Indonesië, waar ook een deel van hun roots liggen. Daar worden ze verrast door de tsunami. Enkel Will kan ontsnappen, op de rug van een olifant. Zij vlucht met hem de jungle in en dat is het begin van een avontuurlijke overlevingstocht. Tussen de olifant Oona en Will ontstaat er een diepe, bijna moederlijke vriendschapsband. Oona neemt Will op sleeptouw en beschermt hem tegen alle mogelijke gevaren. Will verandert fysiek en mentaal in een soort nieuwe Mowgli. Hij wordt sterker, leniger en avontuurlijker. Hij overleeft op kokosmelk, vijgen en ander fruit, leert geluiden herkennen, trotseert de slangen en bloedzuigers, en krijgt het (verre) gezelschap van een een orang-oetan en een tijger, die hem aan een gedicht van William Blake herinnert. Heden en verleden schuiven mooi en naadloos in elkaar. Zijn verdriet om zijn ouders krijgt een plaats in het ritme van de jungle. De orang-oetan leidt Will en Oona naar een paradijselijke plek met tientallen soortgenoten. Precies daar richten jagers een ware slachting aan. Will en drie moederloos geworden baby-apen worden gevangengenomen en naar een mijnkamp gebracht waar een machtige geldwolf, 'meneer' Anthony, de scepter zwaait. Will luistert machteloos en ziedend van woede naar zijn triomfantelijke verhalen over de exploitatie van de jungle. Dankzij veel lef en met de hulp van een kok kan hij ontsnappen. Met de drie kleine orang-oetans zet hij zijn tocht verder. Hij komt weer op het spoor van enkele volwassen apen en van Oona. Zij leiden hem tenslotte naar een opvangcentrum voor orang-oetangs, waar hij een nieuwe thuis vindt.

De tocht van Will start als een verwerkingsproces en vloeit over in een avontuurlijke overlevingstocht met een boodschap. Zijn overlevingsdrang verwoordt Will helder en mooi in een van zijn monologen tegen Oona: 'Ik loop steeds maar aan hen te denken en tegen jou over hen te praten, maar dat kan ik beter niet doen. Opa zei het ook al: ik moet gewoon een pleister op die wonde plakken, zodat hij kan beginnen genezen.' en 'Als ik me zo voel, kan het leven me niks meer schelen. Maar het moet me kunnen schelen,hé? Want anders geef ik het gewoon op en ga ik dood [...]. Jij bent nu mijn familie, Oona. Mijn thuis is niet meer in Salisbury of op de boerderij bij oma en opa in Devon, maar hier in de jungle bij jou.' De herinneringen krijgen gaandeweg een functionele rol. Een gedicht, de titel van een boek, het lijflied van voetbalclub Chelsea geven Will moed om door te zetten en helpen soms ook praktisch, al was het maar om aapjes in slaap te wiegen. Maar Michael Morpurgo's avonturenverhaal is niet vrijblijvend. Hij zet een en ander op een rijtje en richt de aandacht op de schrijnende, actuele milieuproblematiek. De schurk Anthony en zijn gruweldaden schreeuwen om wraak. Zijn helder en klaar verwoorde theorieën lokken een regelrechte aanklacht uit tegen misbeheer van het regenwoud en de uitroeiing van wilde dieren. Voor Will betekent zijn woede een uitdaging. Zijn verdriet krijgt een andere invulling en kan hij positief ombuigen. Zo vormt het hele verhaal van Morpurgo een afgerond geheel.

'Uit verdriet kan geluk voortkomen', schrijft Wills grootvader in een postscriptum, en daaruit is een spannend, warm en geëngageerd verhaal gegroeid. De vertaling mocht wat soepeler, maar de avontuurlijke tocht zal kinderen vanaf tien jaar zeker boeien. [Jet Marchau]