Wauw!

Steeds meer bekende Vlamingen wagen zich aan de kinder- en jeugdliteratuur. Vlaams cabaretier en acteur Walter Baele profileerde zich binnen het genre met enkele stereotiepe boekjes over het heksenkind Tika, waarin zogenaamde spannende elementen en humor afgewisseld worden met moraliserende boodschappen omtrent milieuvervuiling en verdraagzaamheid. Niet toevallig komt de milieuproblematiek opnieuw aan bod in het inspiratieloze Wauw!. In een fictieve, nog niet gemediatiseerde wereld, die duidelijk parallellen vertoont met onze maatschappij, vormt een bezoekje met de kabelbaan aan de watervallen van Wauw het hoogtepunt uit het leven van de bewoners. De zogenaamd ‘allermooiste plek op de hele wereld’ komt echter nergens tot leven, sterker nog, al na één bladzijde volgt een ongemotiveerde stijlbreuk: ‘Maar langzaam ging het mis’, gevolgd door een opsomming van natuurrampen als gevolg van de klimaatverandering. Nogal voorspelbaar wordt Wauw een doodse woestenij en verhuizen de authentieke bewoners (allerhande dierenfiguren) en masse. Uiteraard besluit één heldhaftig personage, de oude aap Boebo, om het tij te keren. Via een creatief idee voorziet hij in zijn levensbehoefte: in ruil voor wat bananen kunnen vogels terecht in zijn exclusieve vogelrestaurant. Een zwaardpanter dreigt letterlijk roet in het eten te gooien, maar met vereende krachten wordt de vijand snel verslagen. In de figuur van de rechtmatige eigenaar van de kabelbaan duikt alweer een nieuwe bedreiging op, maar Boebo smeedt nogal makkelijk een pact met hem. En met een gelukkige afloop, want het vogelrestaurant wordt een nieuwe toeristische trekpleister. Wat Baele met dit verwarrend verhaaltje wil bereiken, blijft een raadsel. Een (kritische) blik op de klimaatverandering werpen, zoals de website van uitgeverij Abimo doet vermoeden, komt niet aan de orde. De opwarming van de aarde wordt slechts gepresenteerd als een onherroepelijk en vaststaand feit, dat simpelweg aanvaard dient te worden. De complexe oorzaak-gevolgrelatie wordt herleid tot een zouteloos verhaaltje waarin allerhande figuren enkel proberen te profiteren van de natuurrampen, en dat wordt vanuit het verhaal sterk aangemoedigd. Stilistisch heeft Wauw! al helemaal niets te bieden: de korte, afgemeten zinnetjes in een louter descriptieve stijl verhinderen elke vorm van inleving of sfeerschepping. Dit wordt pijnlijk duidelijk op de bijbehorende luister-cd (door de auteur zelf ingesproken), waarbij geforceerde oerwoudgeluiden, vrolijke deuntjes en wat enthousiasmerende taal de lezer in de juiste sfeer moeten brengen. Veel meerwaarde biedt het allemaal niet. Het ontbreekt de overladen illustraties van Steven van Hasten aan compositie, waardoor het kleurrijke geheel steeds rommelig overkomt. De rudimentaire dierenfiguren, gevormd vanuit grote kleurvlakken, kennen nauwelijks variatie en gaan al snel vervelen. Bovendien verrijken de prenten nergens de magere tekst. Globaal genomen een bijzonder mager en inhoudsloos prentenboek dus. [Jürgen Peeters]