Ooggetuige

Wanneer journalist Nick Daniels ternauwernood ontsnapt aan een hinderlaag van de Janjaweed in Darfur beseft hij nog niet dat er hem in zijn thuisland nog grotere gevaren staan te wachten. Zijn hoofdredactrice sommeert hem terug te keren om een exclusief interview af te nemen van Dwayne Robinson, ooit een beroemd honkballer maar sinds tien jaar van de aardbodem verdwenen. Gewapend met een taperecorder trekt Daniels naar een beroemd steakhouse waar het interview zal plaatsvinden. Maar zover komt het niet, want Daniels is er getuige van hoe Vincent Marcozza, een berucht maffia-advocaat wordt doodgestoken. Onbewust heeft Daniels de woorden van de huurmoordenaar voor hij de fatale messteken toebrengt, opgenomen. Maar wanneer Dwayne Robinson ’s anderendaags ogenschijnlijk zelfmoord pleegt, begint hij te twijfelen. Een met raadselen omgeven leven eindigt met een door raadselen omgeven dood: wat had Dwayne willen vertellen? Ongewild wordt Daniels meegesleurd in een Russisch-Italiaanse maffiaoorlog waarin niet alleen zijn eigen leven, maar ook dat van zijn dierbaren in gevaar komt. Want je zorgen maken over maffiosi, dat is één ding, maar je zorgen maken over de mensen met wie je werkt, of ze wel loyaal zijn, of erger nog, of ze er niet op uit zijn je te grazen te nemen, dat is andere koek.
In tegenstelling tot zijn vorige boeken beperkt James Patterson zich in Ooggetuige tot één hoofdintrige waardoor een kleine nevenintrige, een liefdesaffaire, wordt geweven. Afwisselend laat hij de journalist, de openbare aanklager, de huurmoordenaar en de maffiabaas aan het woord in zijn typische korte hoofdstukjes. Als vanouds passeren bekende figuren, zoals Donald Trump en Orlando Bloom, de revue. Grappig is wanneer een van de politiemensen vertelt dat ze ook weleens inlichtingen verstrekken voor de Alex Cross-boeken (de hoofdfiguur in een van Pattersons langlopende series) en de journalist antwoordt: ‘Die heb ik nooit gelezen’.
Waarom coauteur Howard Roughan werd binnengehaald, is niet zo duidelijk. Hoewel de filmrechten van zijn boek De hoogvlieger aan Michael Douglas werden verkocht, blijkt Roughan zelf niet zo een literaire hoogvlieger te zijn. De hoogvlieger en zijn andere boek De valse belofte lijken wel Patterson-klonen: aardige verhaaltjes die lekker lezen, met een intrige waarvan de scherpe randjes werden weggevijld en personages die niet echt tot leven komen. Samen doen ze er nog een schepje bovenop: Nick Daniels is een supersonische held die verschillende keren aan de dood ontsnapt en corrupte politiechefs, politici en mediamagnaten kan ontmaskeren, een krachttoer waarin zelfs de FBI met haar hoogopgeleide agenten en technologische snufjes niet slaagt. Kortom: Ooggetuige drijft op routine, maar waarom zou je morrelen aan een succesvolle formule als je weet dat zelfs van je mindere boeken nog miljoenen exemplaren over de toonbank schuiven? Een lekker tussendoortje van de meest verdienende schrijver ter wereld, niets meer. [Myriam Bellens]