Beschikbaarheid en plaats in de bibliotheek
ARhus - De Munt
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Uitgeleend
|
Houtekiet, 2011 |
VERDIEPING 4 : BLAUWE TOREN : SOCIALE WETENSCHAPPEN : 323.5 DAEL |
Besprekingen
31/03/2012
Mose Daelman, zeven jaar oud en afkomstig uit Haïti, verwoordt in de laatste zin van een zelfgeschreven gedichtje, wat het voor hem betekent om geadopteerd te zijn: ‘kleur bij kleur, dat is mijn gedacht’. Het is de titel geworden van het boek dat zijn moeder, Helena Daelman, schreef over adoptie. Kleur bij kleur werpt een moedige en kritische blik op adopteren. Daelman, die eindredacteur was bij de VRT voor de drie televisiereeksen adoptie doorbreekt met de ontroerende verhalen, schokkende ervaringen en kritische bedenkingen heel wat taboes. Ze begint het boek met het relaas van het moeizame proces dat zij met haar zoontje Mose doorloopt. In beeldige taal beschrijft ze de schrijnende taferelen in het Haïtiaanse weeshuis waar ze hem voor het eerst ontmoet. Zoals vele andere ouders denkt ze op dat moment nog dat het geen probleem zal zijn om alle wonden te helen als ze, eenmaal in België aangekomen, met heel haar hart werkt aan het geluk van haar kind. Maar zo eenvoudig is het niet. Want hoe klein ze ook zijn, deze kinderen dragen de herinneringen aan hun eerste levensmaanden mee, en niet zelden geraken ze er nooit meer van verlost. De euforie van de komst van een adoptiekind maakt dan al snel plaats voor frustratie en verdriet, als ouder noch kind erin slagen om te vinden waar ze zo hard naar op zoek zijn: verbinding. Tel daar het onbegrip van de omgeving bij, en de hopeloze zoektocht naar degelijke hulp, en je komt tot soms onhoudbare situaties, die zelfs kunnen leiden tot uithuisplaatsing.
Het tweede deel van het boek laat met schrijnende, veelal anonieme getuigenissen het gelaat van de mislukte adopties zien. Gekwetste kinderen kunnen zich niet altijd gemakkelijk binden, in het ergste geval hebben ze hechtingsstoornissen en maken ze het hun adoptieouders onmogelijk om nog voor hen te blijven zorgen. Ze hebben gedragsproblemen en vaak komen ze terecht in het bijzonder onderwijs. De ouders willen het adoptiekind al hun liefde geven, maar omdat de kinderen zo een zwaar belast verleden hebben, hebben ze schrik om zich te hechten, wat extreem gedrag uitlokt. Ze verlangen naar hechting zonder hechting. Er is zelfs een vzw Wat nu? opgericht, die advies geeft bij het stuklopen van een adoptie.
Met haar eigen ervaringen in het achterhoofd, is de auteur in het derde deel op zoek gegaan naar de vele gezinnen waarover ze in de drie reeksen van het programma Adoptie prachtige en ontroerende reportages maakte. In de uitzendingen werden zij gevolgd van bij het begin van de adoptieprocedure tot aan de gelukkige komst van het kind. Ondertussen zijn er enkele jaren verstreken en lopen de verhalen sterk uiteen. Bepalende factoren zijn telkens weer de mate waarin de kinderen goed en liefdevol zijn opgevangen in de weeshuizen, de leeftijd waarop de kinderen werden geadopteerd, en de hulp en begeleiding. Het boek eindigt met een overzicht van de hulpverlening in Vlaanderen, zowel medisch, therapeutisch als alternatief. In dit beklijvende en oprechte boek roept Daelman de samenleving op om respect te hebben voor de moeilijkheden die adoptiekinderen en hun ouders ondervinden, de overheid om adoptiekinderen en hun ouders maximaal te ondersteunen en de internationale samenleving om de schadelijke invloed van weeshuizen aan te pakken en te bannen. [Lut De Jaegher]
Redactie Vlabin-VBC
Dit boek werpt een moedige en kritische blik op adopteren. De auteur, die eindredacteur was bij de VRT voor drie televisiereeksen over adoptie, doorbreekt met ontroerende verhalen, schokkende ervaringen en kritische bedenkingen heel wat taboes. Ze begint het boek met het relaas van het moeizame proces dat zij met haar adoptiefzoontje Mose doorloopt. Het tweede deel laat met schrijnende, veelal anonieme getuigenissen het gelaat van de mislukte adopties zien. In deel drie bezoekt ze opnieuw de gezinnen waarover ze in het programma Adoptie reportages maakte, en beschrijft ze het verdere verloop van hun respectievelijke verhalen. Het boek eindigt met een overzicht van de hulpverlening in Vlaanderen, zowel medisch, therapeutisch als alternatief. In dit beklijvende, oprechte boek roept de auteur de samenleving op om respect te hebben voor de moeilijkheden die adoptiekinderen en hun ouders ondervinden, de overheid om adoptiekinderen en hun ouders maximaal te ondersteunen en de internationale samenleving om de schadelijke invloed van weeshuizen aan te pakken en te bannen. Contactadressen in België achteraan.
Suggesties
Krijg een e-mail wanneer dit item beschikbaar is
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.