Heksenjacht

Whit en Wisty Allgood, broer en zus uit een doodgewoon gezin, worden ’s nachts plots op een brutale manier uit hun bed gelicht en gearresteerd door het recent aan de macht gekomen nieuwe regime. De wereld waarin ze tot nu toe zijn opgegroeid, blijkt van de ene dag op de andere op zijn grondvesten te daveren. Niets is nog wat het voorheen leek. Whit en Wisty blijken immers geen gewone stervelingen te zijn, maar een Tovenaar en Heks, die volgens de profetie een belangrijke rol kunnen spelen bij het omverwerpen van de Nieuwe Orde. Om die reden laat de leider, de Ene die de Ene is, talloze kinderen opsluiten, martelen en verdwijnen. Whit en Wisty lijken hetzelfde lot beschoren.
Het jongste boek van de succesvolle James Patterson vormt het begin van een nieuwe reeks rond Tovenaar en Heks. Het boek begint veelbelovend met een intrigerende proloog waarin de onschuldige Whit en Wisty op het punt staan om samen met hun ouders publiekelijk geëxecuteerd te worden. Je wil graag weten hoe het zover is kunnen komen. Het boek zelf barst van de spectaculaire ontsnappingen, achtervolgingen en reddingspogingen. Maar toch stelt het verhaal enigszins teleur. In afwisselende, korte hoofdstukken die variëren van één tot drie bladzijden vertellen Whit en Wisty hun relaas. Die korte stukken in een onregelmatig afwisselingspatroon zorgen er echter voor dat je geen kans krijgt om voldoende voeling te krijgen met de karakters. Whit en Wisty hebben bovendien te weinig een eigen stem. Ze lijken wel onderling inwisselbaar met hun sarcastische opmerkingen en rebelse karakter. Patterson vertelt ook niet alleen een dystopisch verhaal over een totalitair regime dat de macht grijpt en een groot deel van de bevolking dat als slaafse hondjes volgt, hij voegt ook een magische component toe, met bovennatuurlijke wezens en krachten, en parallelle werelden met doden die toch niet helemaal dood blijken te zijn, zombieachtigen die levende mensen achtervolgen en geheime passages tussen de verschillende werelden. Die nieuwe wereld is echter niet voldoende uitgewerkt opdat je er als lezer mee in zou stappen. Patterson heeft zijn dunne boek met te veel verschillende elementen gevuld. Bovendien zijn de meeste personages opgebouwd uit clichés: Wisty is de sarcastische tiener die zelfs in de benardste omstandigheden nog een opmerking over haar lippen krijgt, Whit is de knappe, all-American jongen die samen is met het mooiste meisje van de hele stad, en Byron is de irritante, onpopulaire jongen die zijn wraak op Whit en Wisty neemt door de bullebak uit te hangen bij de Nieuwe Orde. Mensen met een slecht karakter hebben ook het obligate bijpassende uiterlijk. Hopelijk grijpt Patterson de kans om in de volgende boeken meer dimensie toe te voegen aan de karakters en hun magische wereld. [Tine Verachten]