Sam & Julia in het theater

De muisjes Sam en Julia zijn elkaars tegenpool. Julia woont samen met haar moeder in het Muizenhuis en is behoorlijk extravert. Sam woont er met zijn ouders, broers en zusjes en verder heeft hij ook nog grootouders, tantes en een oom. Hij is heel verlegen en braaf. Toch zijn Julia en Sam beste vrienden en gaan ze vaak samen op pad. In dit vervolg op  Sam & Julia vinden Sam en Julia tijdens het knikkeren een bijzondere steen. Dat blijkt een gelukssteen te zijn, want hij helpt een zenuwachtige Sam om zijn trompetoptreden in het theater tot een goed einde te brengen. De verhaallijnen over de bewuste steen en het naderende optreden van Sam worden tot halfweg in het boek gevolgd. Maar in tegenstelling tot wat de titel, Sam en Julia in het theater, doet vermoeden, is dit geen overkoepelend verhaal. Het boek is een verzameling van uiteenlopende belevenissen van de muizenvriendjes (zoals het overlijden van opa, in het ziekenhuis belanden, logeren bij oma), verteld in korte, afzonderlijke verhaaltjes.
De kleurenfoto’s van de taferelen uit het Muizenhuis zijn opnieuw pareltjes, waarin het oog voor de kleinste details meteen opvalt. De grootte van het boek laat de rijkdom aan details nog beter tot zijn recht komen. Karina Schaapman creëert hier bovendien een heuse leefgemeenschap rondom het huis van Sam en Julia. Ze laat haar publiek binnenkijken in het theater en hiervan is een prachtige uitklapbare foto gemaakt, die meteen ook het centrum vormt van het boek. Daarnaast knutselde ze een ziekenhuiskamer in elkaar en een afvalverwerkingsfabriek, die onder het Muizenhuis ligt.
De tekst is geschreven in functie van de foto’s, waardoor de inhoud naar de achtergrond verschuift. De verhaaltjes komen vaak niet veel verder dan een uitgebreide beschrijving van wat er op de foto’s te zien is. De tegenstelde karakters van Sam en Julia worden in het begin veelbelovend voorgesteld, maar de interactie tussen beide tegenpolen wordt niet uitgediept. Op een paar momenten in het boek wordt wel een poging gedaan om emotioneel gevoelige onderwerpen aan te snijden, maar ze worden ook niet verder uitgewerkt. Het treffendste voorbeeld hiervan is de aandoenlijke foto van de kleurrijk beschilderde kist waarin Sams opa ligt. De tekst bij de prent beschrijft vooral wie wat schilderde en hoe Sam ertoe kwam om voor een zon te kiezen. Over Sams diepere gevoelens bij het overlijden wordt haast niets verteld.
Dit boek is in de eerste plaats een kijkboek, om te genieten van al wat er te zien is en weg te dromen tussen de unieke curiosa. Het verhaal is teleurstellend, maar de foto’s prikkelen de fantasie van jonge kinderen. [Katrien Maris]