Ik voel me zo : gesprekken met kinderen over hun stemmingen

In Ik voel me zo praat Frans Lasès met 25 kinderen over 25 soorten stemmingen en schrijft hun antwoorden neer. Kinderen van acht tot twaalf jaar geven in korte dialogen weer wat ze denken over bepaalde gevoelens. Elk hoofdstuk valt onder een bepaalde emotie, zoals ‘ondeugend’, ‘heimwee’, ‘lief’, ‘grappig’ of ‘dromerig’. De gevoelens zijn erg herkenbaar, ook voor volwassen lezers. Soms spoort de schrijver door middel van korte vragen zijn jonge geïnterviewde aan om wat dieper te graven in de eigen ziel. Onder het lemma ‘Brutaal’ vraagt hij bijvoorbeeld aan de elfjarige Sjef of hij nog een brutaler voorbeeld kent dan zijn herinnering dat hij de meester vinnig van repliek had gediend, want Lasès vindt dat niet brutaal genoeg. Je kunt je afvragen of de antwoorden van de kinderen op deze manier niet te veel gestuurd worden, maar de schrijver is spaarzaam met zijn bijvragen en weet het evenwicht tussen spontaneïteit en inhoudelijke meerwaarde goed te bewaren. Lasès laat de kinderen in hun eigen woorden vertellen, met soms een vreemde woordkeuze tot gevolg. Hierdoor slaagt hij er echter ook in om de authenticiteit en geloofwaardigheid van de gesprekken te versterken. Ik voel me zo geeft een inkijk in de gevoelswereld van jonge mensen, waar je normaliter niet zomaar toegang tot hebt. Hier en daar tilt een kind de sluier op van zijn of haar leven. Uit de getuigenissen van Deborah kan je bijvoorbeeld opmaken dat ze Griekse roots heeft en dat soms wel, maar soms ook niet fijn vindt. Of de tienjarige Ramyar, die vertelt over zijn eenzaamheid toen zijn grootvader werd opgenomen in het bejaardenhuis. Opvallend is ook de humor. Vooral ouders en leerkrachten moeten het bekopen. De elfjarige Romy sluit het boek af met een duidelijke boodschap, als ze aan de schrijver aangeeft dat vragen naar haar dromen een brug te ver is, want dát is privé. Het boek werd geïllustreerd door Jan Jutte. Per hoofdstuk verbeeldt hij in twee volledige pagina’s zijn interpretatie van de emoties van de kinderen. Hij doet dit in pastelkleurige tekeningen met krachtige lijnen en rudimentair getekende personages. De eerlijkheid van de illustraties past goed bij de openhartigheid van de kinderen. Ik voel me zo is een apart non-fictie boek dat er nogmaals op wijst dat kinderen serieus genomen dienen te worden en dat hun gevoelswereld even rijk is als die van oudere mensen.
[Cindy Vanhove]