Ik weet wat je denkt

Ik weet wat je denkt is het tweede deel in de serie over het Fluistereiland. Helaas weet detectiveschrijfster Elizabeth George haar young adult-debuut Stormgevaar, dat vorig jaar verscheen, niet te overtreffen. Hoewel ze wederom uitblinkt in een sterke karakterisering van de personages en vakkundig opgebouwde spanning, wordt het geheel tenietgedaan door de voorspelbare en al te gemakkelijke ontknoping.
Hoewel een aantal verhaallijnen voortborduren op het eerdere deel, kan Ik weet wat je denkt goed afzonderlijk worden gelezen. Het boek draait vooral om een nieuw mysterie: de jaarlijkse terugkeer van een mysterieuze gitzwarte zeehond, Nera. Becca King, de gedachten lezende heldin uit Stormgevaar, en haar gezworen vijandin Jenn McDaniels proberen te achterhalen wat Nera zo bijzonder maakt en waarom diverse andere personages zo geïnteresseerd zijn in het dier.
Het merendeel van de hoofdstukken is geschreven vanuit het perspectief van Jenn, en dat is in meerdere opzichten een verademing. Terwijl Becca een nogal stereotiepe heldin is —een dappere underdog met een bijzondere gave die ze inzet om mensen te helpen —, is Jenn in veel opzichten het tegenovergestelde: lui, laf, brutaal, opportunistisch… Toch heeft ze het hart op de juiste plaats, en precies die slechte karaktertrekjes maken haar een veel realistischer personage. Tel daar haar toekomstzorgen, twijfels over haar geaardheid en wat onbeschofte taalgebruik bij op, en het resultaat is een overtuigende puber.
De beslissing om Jenn een groter aandeel in het verhaal te geven, komt ook de spanning ten goede. In tegenstelling tot Becca kan zij geen fluisteringen oppikken, en de perspectiefwisseling tussen de twee personages brengt de lezer steeds een stapje dichter bij de ontknoping. Toch wordt die al vrij vroeg weggegeven door het gebruik van weer een ander perspectief: dat van Cilla, een mysterieus, verwaarloosd meisje met gitzwart haar dat niet kan praten, dierlijke geluiden uitstoot en zich aangetrokken voelt tot het water. Iedereen die ooit van een selkie gehoord heeft, kan raden hoe de vork in de steel zit — en zelfs als je dat niet weet, voel je wel aan welke richting het verhaal uitgaat. En hoewel George tot aan het einde van de roman twijfel zaait, bijvoorbeeld door Cilla en Nera gelijktijdig op te voeren, blijkt het uiteindelijk toch te gaan om een bovennatuurlijk verschijnsel.
Jammer. Ik hoopte echt dat George maar wat flirtte met het bovennatuurlijke, om vervolgens net als in Stormgevaar met een ingenieus uitgedachte logische verklaring te komen. Tel daar de wat ongeloofwaardige plotse vriendschap tussen de twee meisjes bij op, een mierzoet einde en twee onafgeronde verhaallijnen uit het eerste deel, en wat overblijft is een triest afgietsel van een veelbelovend debuut. Het is dan ook de vraag wat George nog meer in petto heeft voor het Fluistereiland.
[Kyra Fastenau]