De boekenapotheek aan de Seine

De Parijzenaar Jean Perdu is een bijzondere boekhandelaar. Hij verkoopt zijn boeken vanop een boot, en alleen die boeken die de klant op dat moment het meest nodig heeft. ls hij niet bezig is met het uitbaten van zijn ‘literaire apotheek’, verkommert hij in zijn appartement. Hij woont er al eenentwintig jaar en ontzegt zichzelf elke vorm van luxe en gezelschap. Een ongeopende brief is de drijfveer om zijn leven eindelijk om te gooien: Perdu vertrekt op een bootreis naar de Provence.
Deze ‘verloren Jan’ is een zogenaamde zielenlezer. Hij leest niet alleen boeken, maar ook mensen. Tijdens een gesprek stelt hij vast waar het de ziel aan ontbreekt. Eenentwintig jaar lang bleef hij zo steeds op de achtergrond, terwijl het leven zich op de voorgrond afspeelde. Hij hielp mensen aan boeken en gemoedsrust. Perdu ziet de mens achter de woorden. Hij beweert te kunnen zien wat iemand probeert te verbergen achter dikke woordenwolken. De woordenwolken van schrijfster Nina George zijn al net zo omvangrijk. Erger nog: haar wolken zijn doortrokken van ellenlange beschrijvingen en vergezochte, haast onbegrijpelijke vergelijkingen. Ook haar dialogen klinken stroef, te gekunsteld.
De plot is nochtans simpel. Eenentwintig jaar geleden verliet Perdu's geliefde Manon hem terwijl hij nog sliep. Ze liet hem een brief achter die hij nooit heeft durven lezen. Al die verloren tijd lang worstelde hij met zijn gebroken gevoelens, wentelde hij zich in zelfmedelijden en had hij nood aan een ommekeer. Die komt er in de vorm van zijn nieuwe buurvrouw die de brief ontdekt. Samen met de jonge schrijver Max Jordan vertrekt Perdu hals over kop op een bootavontuur richting de Provence, om afscheid te nemen van een leven dat allang voorbij was.
Elke nieuwe indruk van de personages is heel beschrijvend weergegeven, tot in het kleinste detail. Het resultaat is een drammerige tekst met inwisselbare personages die dezelfde gevoelens delen, hetzelfde type woordgebruik en breedsprakige formuleringen benutten. Te metaforisch, te melodramatisch, te veel ‘levenswijsheden’, te dweperig met de kracht van boeken en de pittoreske schoonheid van Frankrijk. Het ingenieuze uitgangspunt van het boek is helaas vele malen interessanter dan de uitwerking ervan. De tragische momenten grijpen niet naar de keel, maar brengen enkel ergernis teweeg. [Charlotte Busselen]