O monster, eet me niet op!

Alex is een vreetvarkentje. Als er gegeten wordt, is hij het eerste klaar en mama is boos als hij de tuin insluipt om aardappels te snoepen. "Niet eten als we niet eten", zegt ze en ze stuurt hem naar de beek om zich te wassen. Wanneer hij onderweg frambozen wil plukken, wordt hij door een monster onderschept. Die opent zijn mond alvast om Alex te verslinden. Alex weet de aandacht van het monster wel even af te leiden, maar ten slotte gaat de bek van het beest weer open om dat ronde varkentje op te eten. Maar elk monster heeft een moeder, en moeders zijn allemaal een beetje hetzelfde: "Niet eten als we niet eten", zegt ze en ze stuurt haar monstertje naar bad.
Moeders, vreetmonstertjes, eten en gegeten worden, het wordt hier allemaal van twee kanten bekeken. Alex, die met slimmigheid de domme veelvraat om de tuin leidt, is een figuurtje dat aanspreekt, de gedetailleerde, kleurrijke prenten zijn echte zoekplaten, waarin Cneut Alex en het monster van entourage voorziet. Alex, verongelijkt op weg naar de beek, loopt in een stoet van soms vreemde badgasten, vrolijk uitgedost en uit op waterpret, terwijl hij zelf tobbend stilstaat bij al wat eetbaar is. In het bos houden de dieren zich schuil wanneer het monster passeert, hij domineert met zijn reusachtige schaduw en zijn zware tred de omgeving. Maar zijn superioriteit neemt gaandeweg af; wanneer Alex hem voor de tweede keer bot laat vangen, kijkt hij bepaald beteuterd en als hij zich, op zoek naar een maaltje konijn diep in de aarde ingraaft, komt een familie konijnen kijken wie zich daar zo vreemd gedraagt. Wanneer Carll Cneut illustreert, heb je altijd meer verhaal. Hij voegt aan dit ongecompliceerde, aansprekende verhaaltje voor jonge kleuters context en stemmingen toe, soms met kleur (de vlammende schaduw van moeder monster), soms met detail (het kleine grut dat zich angstig in het bos verstopt, het speelgoedautootje dat van het monster van meet af aan een monstertje maakt). [Jen de Groeve]