Op drift

Zijn nieuwste boek 'Op Drift' is af, VTM verfilmt op dit ogenblik de vierde Aspe-reeks en overweegt ook nog een vijfde te maken. Pieter steekt een sigaret op en geniet van een glas wijn. «Mijn leven is niet ingrijpend veranderd», lacht hij. «'De dag dat je niets meer voelt, is het best dat je alles vergeet', zei de dokter. Dat doe ik.»

Het Maison Valvert in Bonnieux ligt aan de rand van het Parc National du Luberon. We zitten nog maar pas op het met riet overdekte terras van de chambre d'hôte als Pieter Aspe door Bernadette naar de slaapkamer wordt gestuurd om een ander hemd aan te trekken. «Hij droeg weer datzelfde met die oranje strepen en daar heeft hij al twee keer mee in de krant gestaan», lacht ze. «Help, ik lig onder de sloef», grapt Pieter ofte Pierre als hij terugkomt in een fris, ongepubliceerd exemplaar. Het is alsof ik commissaris Van In hoor praten.

«Ik ben gewend aan dat schema van twee boeken per jaar en zes weken vakantie. Dat hoeft niet, ik weet het wel. Dat leg ik mezelf op. Omdat ik deadlines nodig heb, zonder deadlines komt er niets. Mijn boek is telkens getimed tot op het uur. Geen mens die dat gelooft, maar het is zo. Zelfs dat laatste zinnetje is geprogrammeerd, het maakt het boek áf en precies die slotzin onthouden de lezers. Soms moet ik daar tien minuten over nadenken en dan vloek ik: 'Verdomme, ik ben tien minuten te laat'. Maar voor de rest ben ik normaal.» (lacht)

operatie

«Terug beginnen schrijven na mijn operatie was zwaar. Ik ben een maand suf geweest, een heel moeilijke periode. Ik was gewoon vier bladzijden per voormiddag te schrijven en die eerste week slaagde ik er maar met moeite in om er één te vullen. Twijfel, paniek: ik kán het niet meer. Mijn hart was oké, maar ik dacht dat er in mijn bovenkamer iets mis was. Een week of drie heeft die toestand geduurd, daarna is het gebeterd en ik zat al snel weer op koers.»

«Mijn nieuwe boek, 'Op Drift', gaat over drugsdealers. De inspiratie komt van een drugsbende die in Blankenberge actief is. Het is immers een stad waar in de zomer de bevolking vertienvoudigt, waar het uitgaansleven bloeit en waar er weinig controle is in de jachthaven.»

MAFFIA

«Eén van mijn dochters heeft problemen gehad met drugs, maar dat heeft niets met dit boek te maken. Ik heb op een gegeven moment mijn mond voorbijgepraat en dat had ik niet mogen doen. Mijn dochter moet kiezen of er daarover gesproken mag worden, niet ik. En zover is ze nog niet. Dat is ook de reden waarom ik nog nooit iets met haar verhaal heb gedaan. Dan moet ik er haar bij betrekken, en dat recht heb ik niet.»

«In Antwerpen hebben ze de onveilige buurt van het Falconplein opgekuist. Misdadigers verplaatsen zich dan, die zoeken altijd de gemakkelijkste plek. Ik hoorde dat ze hun werkterrein verlegd hebben richting kust, vooral naar Oostende en Brugge. In Oostende zou er een strijd uitgevochten worden tussen de Albanezen en de Tsjetsjenen. Om drugs en prostitutie. Die gasten kopen hotels die zogezegd het hele jaar door bezet zijn, maar da's niet waar, da's gewoon een manier om geld wit te wassen.»

«Ik vond dat een interessant gegeven. Ik belde eerst de federale politie op: 'Is er maffia in Brugge?' 'Neen'. 'Zeker?' 'Neen'. Dan contacteerde ik de recherche van de lokale politie die ik een beetje ken. Zelfde vraag, zelfde antwoord: 'Neen'. Ik dacht, ik gebruik het toch, dan is het maar helemaal fictie. Een Aspe moet niet altijd een grond van waarheid hebben.»

«Een paar dagen later zat ik met Bernadette te eten in een restaurant in Brugge. De enige andere klanten waren een paar Russen in het gezelschap van twee blonde dellen. Ik fluisterde in haar oor: 'Als dat geen maffia is, dan ken ik er niets van'. Het idee om dat boek te schrijven, werd alleen nog sterker. Ik stapte binnen bij een Brugse vriend die me in contact bracht met een man van de Staatsveiligheid. Ik ontmoette die kennis in alle discretie op een terras en ik mocht hem vragen stellen, want uit zichzelf vertelde hij niets. Ik bleef maar doorvragen tot hij zei: 'Hoe weet je dat allemaal? Wacht minstens zes maanden tot je dat boek op de markt brengt.'»

«Bernadette werd bang. Had ik iets ontdekt dat nog niemand mocht weten? Even heb ik getwijfeld: doe ik het of niet? Maar mijn gezond verstand zei: eens het verhaal op papier, ben ik veilig. En ik heb er trouwens niks meer over gehoord.»

BLOED

«Een onderwerp waar ik nooit iets mee zal doen, is pedofilie. Gewoon uit principe. Mijn boeken zijn immers altijd een beetje luchtig, en dat is soms een probleem. Ik kan niet zeggen: 'Bon, er zijn een paar kindjes verdwenen, maar daar trekken we ons even niks van aan.' Gaat niet. Dat onderwerp kán je niet luchtig behandelen, tenzij ik er plots een serieuze Van In van maak.»

«Of ik soms zin heb om de echte realiteit uit te spitten? Bof. Ik zou veel minder te weten komen. Ik ben ervan overtuigd dat de meeste mensen meer vertellen aan een schrijver van fictie dan aan een journalist. Mensen van het parket zijn sneller geneigd aan mij iets te verklappen omdat ze weten dat het verwerkt wordt in een thriller en ondertussen is het van hun lever. Want ik hoor vaak verhalen die ze niet mogen vertellen, maar waar ze wel mee zitten.»

«Twee of drie jaar geleden heeft een Brugse vrouw haar man vermoord met een mes. In hun slaapkamer op de eerste verdieping, en ze had zich lelijk misrekend. De man was zo dik, dat ze zijn lichaam niet naar buiten kreeg. Ze vond er niets anders op dan hem in stukken te snijden en die te dumpen. Heel het huis zat onder het bloed, en ze had alles heel grondig opgekuist.»

bedreigingen

«Toen het lijk werd gevonden, was de vrouw natuurlijk de eerste verdachte. De politie heeft heel het huis doorzocht en niks gevonden, zelfs niet het kleinste bloedspatje. Tot iemand van de technische recherche de ingeving kreeg om het bed om te draaien. Een houten bed en jawel, een beetje van het bloed was in de houten poten getrokken.»

«Een maand of twee later was ik op bezoek bij de federale politie in Brugge om het lab te bekijken. Achteraf gingen we nog een pint drinken en ik vertelde dat schitterende verhaal. Die man werd bleek en verstarde. 'Hoe weet jij dat, dat behoort tot het geheim van het onderzoek.' Dat ik het verhaal kende op het moment dat het onderzoek nog bezig was, had aanleiding kunnen zijn tot een procedurefout.»

«'Zonder Spijt' was ook zo'n verhaal. Ik kwam te weten dat de magistraat die ooit het onderzoek tegen de Bende van Nijvel heeft geopend, in zeer verdachte omstandigheden gestorven is. De weduwe vertelde hoe ze haar man teruggevonden had, opgehangen aan een boom. Zelfmoord zogezegd. Twee weken daarvoor waren er echter drie katten aan dezelfde boom opgehangen en het koppel had ook al andere bedreigingen gekregen.»

ijdel

«De man had een sterke bril, zijn weduwe verklaarde dat hij zonder bril zo goed als niets kon zien. 'Hij kan zonder zelfs die ladder niet tegen een boom zetten', zei ze. Toen zijn lijk werd gevonden, lag zijn bril binnen op tafel. Wat moet ik daarover denken? We hebben dan een aantal foto's van die man gevonden en op geen enkele foto droeg hij een bril. 't Kan natuurlijk zijn dat hij ijdel was, maar toch. Ook op zijn doodsprentje droeg hij geen bril. Wat moest ik daarmee?»

«Feit was dat die magistraat van het onderzoek naar de Bende van Nijvel was gehaald en kort daarna gepromoveerd werd tot advocaat-generaal bij het hof van beroep. Hij was op dat ogenblik amper 35 jaar: niet normaal. Er was een schriftje met zijn persoonlijke notities, die de weduwe aan een journalist had gegeven en nooit had teruggekregen. Het is, heb ik vernomen, veel later opgedoken in de universiteitsbibliotheek van Leuven.»

«Ik heb rond heel dat verhaal een boek gebouwd. En het rare is dat over die échte feiten, in alle talen gezwegen is. Fascinerend, hé. Een substituut heeft me later in vertrouwen gezegd: 'Toen dat boek verschenen is, heeft het parket van Brugge op zijn grondvesten gedaverd.' Er moet toch iets zijn, hé. Maar ik weet zeker: als ik dat soort dingen werkelijk ga onderzoeken, gaan alle deuren voor me dicht.»