Gruwelhotel

De 12-jarige Mark beschikt over een levendige fantasie, in tegenstelling tot zijn autistische broer Frederik. Wanneer de moeder van Mark na de dood van een tante een prachtig oud hotel aan de kust erft, gaat het hele gezin er de Paasvakantie doorbrengen. Dit is echter sterk tegen de zin van Frederik, en het duurt niet lang vooraleer Mark ontdekt dat dit niet te wijten is aan zijn gebrek aan flexibiliteit. Er gebeuren vreemde, griezelige en gruwelijke dingen. De twee broers blijken over een gave te beschikken, waardoor ze dingen zien die hun ouders en oudere zus aanvankelijk niet waarnemen. Welk vreselijk geheim verbergt het oude hotel Zeerust? Welke gebeurtenissen vonden er ooit plaats waardoor niemand uit de buurt er een voet wil binnenzetten?
Het minste wat je kan zeggen, is dat Johan Vandevelde zich grondig heeft gedocumenteerd over autisme-spectrumstoornissen en over het taalgebruik en de gewoontes van hedendaagse jongeren. Die verwoordt hij dan ook in een levensechte schrijfstijl. Jongeren zoals die in dit boek loop je dagelijks tegen het lijf, inclusief Frederik, voor wiens stoornis in dit boek het nodige begrip wordt opgewekt. Zijn andere manier van kijken en denken verleent het verhaal een extra dimensie.
Marjolein Hund leverde met de weinig aantrekkelijke tekening op de omslag wél een toepasselijke illustratie af. De art-nouveaudecoratie geeft de lezer immers een idee van de beschreven bouwstijl. Het bloed, de rondvliegende meubelstukken en het angstige gezicht in de weerspiegeling van het mes wijzen op de te verwachten gruwel. De tekeningen binnenin vergroten het onbehagen bij de lezer.
De aangekondigde spanning en de gruwel grijpen je vanaf hoofdstuk één al meteen bij de keel, hoewel de griezel aanvankelijk slechts een flauwe grap lijkt te zijn. De jonge lezer is echter meteen gewaarschuwd dat dit geen boek voor doetjes is. De spanningsboog gaat dan opnieuw zachtjes in stijgende lijn tot en met het bloedstollende einde. Het verhaal rammelt maar één keer, en dan nog maar een klein beetje. Wanneer de kinderen de geschiedenis van het hotel ontdekken, rolt de te volgen weg als een boodschappenlijstje uit Marks mond. Nogal ongeloofwaardig, zelfs in een boek over spookhuizen en geesten.
Toch is dit boek een echte pageturner. De realistische schrijfstijl bij allesbehalve realistische gebeurtenissen verhoogt de betrokkenheid van de lezer. Dat gaat zeker op voor de doelgroep, die zelf nog zwalpt tussen fantasie en realiteit. Waarom heten de hoofdpersonen echter Mark en Vera? Zouden in de hedendaagse context pakweg Elien en Thomas niet toepasselijker geweest zijn? [Els Castelein]