Het heilig hout brandt zonder pijn

In Teiresië wonen al eeuwenlang drie volkeren in oorlog: mensen, elfen en kabouters. Tot hoogkoning Teiresias opstond, die half mens, half elf en als wees opgevoed door kabouters, de drie volkeren verenigde. Om de vrede te behouden zoeken ridder Andreas, zijn schildknaap Floris en prinses Catho naar de ingrediënten om een onsterfelijkheidsdrankje voor de geliefde koning te kunnen brouwen.
Waren de helden in het eerste deel van de fantasyserie ‘De bende van Teiresias’ op zoek naar kabouterzilver, in het tweede deel, Het heilig hout brandt zonder pijn, voert de reis naar de Binnenwouden, waar het heilig hout van de elfen groeit. Gemakkelijk is de opdracht niet. Elfenkoning Oberon en zijn vrouw blijken namelijk op onverklaarbare wijze verdwenen en hun zoon, prins Puuck, heeft de macht gegrepen. Puuck werd 65 jaar eerder al verbannen door zijn eigen vader nadat hij heel Teiresië in handen probeerde te krijgen en heeft dit plan nog steeds. Als de karavaan onder leiding van ridder Andreas aankomt in de Binnenwouden is de ontvangst dan ook uiterst koel.
Het heilig hout brandt zonder pijn wordt verhaald door een alwetende verteller die soms de neiging heeft de lezer zelf aan te spreken. Hoewel ridder Andreas de expeditie leidt, is het eigenlijk schildknaap Floris, geflankeerd door prinses Catho, die de hoofdrol speelt.
Mark Tijsmans is een echte verhalenverteller. Net als in eerdere boeken slaagt hij er ook in deze serie in een geheel nieuwe, geloofwaardige wereld te scheppen. Met humor probeert hij het toch serieuze, onderliggende probleem luchtig te houden. Hier ligt zijn kracht, maar ook zijn zwakte. De balans tussen het volgen van de spannende verhaallijn en het inbouwen van vaak wat flauwe, karikaturale grapjes, vooral ook in dialogen, heeft hij in dit deel niet overal kunnen vinden. Dat Catho en Aura enkele bladzijden lang kibbelen om Floris is best leuk, maar dat ze elkaar de tent uitvechten terwijl ze weten dat de wrede prins Puuck hen op de hielen zit, is niet geloofwaardig en vertraagt het verhaal onnodig. Hetzelfde geldt voor heel wat dialogen tussen de kabouters Galei en Galooi — ‘Tok tok tok. “Wat is dat? Een kip?” “Nee. Er wordt op de deur geklopt.”’ — en het uitgemolken schuinsmarcheerdergedrag van prins Andreas. Op zichzelf grappig, maar niet op elke plek in het verhaal. Desondanks is Het heilig hout brandt zonder pijn een boek dat doet verlangen naar het volgende in de serie, Strooi as van een verborgen held. [Fedor de Beer]